در این مطالعه، مزو-تترافنیل پورفیرین، h2tpp، مزو-تتراکیس(4-متوکسی فنیل)پورفیرین، h2t(4-och3)pp)، مزو-تتراکیس(4-سولفوناتوفنیل)پورفیرین، h2t(4-so3)pp، مزو-تترا(2-پیریدیل)پورفیرین، h2t(2-py)p، مزو-تترا(3-پیریدیل)پورفیرین، h2t(3-py)p، مزو-تترا(4-پیریدیل)پورفیرین، h2t(4-py)p، مزو-تتراکیس(2-متیل پیریدینیوم)پورفیرین، h2t(2-ch3py)p، مزو-تتراکیس(3-متیل پیریدینیوم)پورفیرین، h2t(3-ch3py)p، مزو-تتراکیس(4-متیل پیریدینیوم) پورفیرین، h2t(4-ch3py)p و کمپلکس های آهن(iii) آنها تهیه و به عنوان کاتالیزور در واکنش اکسایش الفین ها با تترا-n-بوتیل آمونیوم پریدات (tbap) یا سدیم پریدات در دمای اتاق مورد استفاده قرار گرفتند. جابجایی نوار q(0,0) در هنگام دی پروتون دار شدن پورفیرین های باز آزاد با تری فلوئورواستیک اسید (tfa) برای بدست آوردن اطلاعاتی در مورد قدرت الکترون کشندگی استخلاف های مزوی حلقه ی پورفیرین استفاده شد. در حالی که اکسایش الفین ها با tbap در حلال دی کلرومتان معمولاً محصول اپوکسید را به عنوان محصول اصلی بدست می دهد، واکنش های انجام شده در آب همراه با تشکیل آلدهید و کتون به عنوان محصول اصلی می باشد. پایداری اکسایش آهن پورفیرین های مورد استفاده به ترتیب fet(3-ch3py)p(oac) > fetpp(oac) ? fet(4-och3)pp(oac) > fet(4-och3)pp(oac) >> fet(4-so3h)pp(oac) > fet(3-py)p(oac) >> fet(4-ch3py)p(oac) ? fet(4-py)p(oac) کاهش می یابد، که این کاهش با خصوصیات کمبود الکترونی نسبی متالوپورفیرین های فوق همخوانی خوبی ندارد. همچنین ارتباط نزدیکی بین فعالیت کاتالیزوری این متالوپورفیرین ها و اثرات الکترونی-فضایی استخلاف های موقعیت مزو مشاهده نشده است. به علاوه، ترتیب کارایی کاتالیزوری کمپلکس های آهن مورد استفاده، از یک الفین به الفین دیگر تغییر می کرد. نتایج اکسایش رقابتی سیس و ترانس-استیلبن موید فعالیت یک گونه ی آهن اکسو پورفیرین با ظرفیت بالا به عنوان گونه ی اکسنده ی فعال در چرخه ی کاتالیزوری (4-py)p(oac) و fet(2-ch3py)p(oac) است. در مورد سایر آهن پورفیرین ها، به استثنای fet(3-ch3py)p(oac) و fet(4-ch3py)p(oac)، گونه ی با ظرفیت بالا به همراه گونه ی شش کوئوردینانسی در چرخه ی کاتالیزوری درگیر بوده اند. به هر حال، یک ارجحیت غیر معمول برای ترانس-استیلبن نسبت به ایزومر سیس آن در واکنش انجام شده در حضور fet(3-ch3py)p(oac) و fet(4-ch3py)p(oac) مشاهده شده است

در کار حاضر رفتار ابر خازنی ترکیبات نانوساختار جدید منگنز و نیکل اکسید هیبرید شده با مزوحفره کربنی نانوفیبری مورد بررسی قرار گرفته است. این مزوحفره کربنی از طریق کربونیزاسیون یک مایع یونی (1- متیل 3- فنتیل 1-ایمیدازولیوم هیدروژن سولفات) در حضور قالب سیلیکایی sba-15 سنتز شده است. مشاهدات میکروسکوپ الکترونی، آنالیز جذب و واجذب گاز، آنالیز پراش پرتو ایکس و آنالیز گرمایی جهت تایید ورود نانوذرات اکسید فلزات به درون ساختار مزوحفره کربنی مورد استفاده قرار گرفت. در طی آنالیز جذب و واجذب گاز، مساحت سطح بالایی در حدود 388 و 527 متر مربع بر گرم به ترتیب برای ترکیبات نانوساختار منگنز و نیکل اکسید بدست آمده است. جهت بررسی های الکتروشیمیایی، ترکیبات نانوساختار بعنوان مواد الکترودی ابرخازن به کار برده شدند، و عملکرد الکتروشیمیایی بسیار خوب و پایداری ظرفیت خازنی در طول سیکل های شارژ- دشارژ طولانی برای ترکیبات حاصل شد. رفتار الکتروشیمیایی خوب ترکیبات نانوساختار ناشی از مساحت سطح بالای آن ها و طول کوتاه مسیر نفوذ یون های الکترولیت به درون شبکه نانوساختار می باشد. همچنین این ترکیبات نانوساختار به علت حضور مزوحفره کربنی با هدایت بالا سرعت پاسخ دهی بالایی را از خود نشان داده، در نتیجه می توانند بعنوان مواد الکترودی ابر خازن های با توان بالا مورد استفاده قرار گیرند.