چکیده تاثیر تراکم آغازین gm-1 50، gm-1 125 و gm-1 200 جلبک های قرمز gracilariopsis persica و gracilaria corticata بر روی میزان رشد و زی توده کل این جلبک ‏‏‏ها در سواحل خلیج فارس (بندرعباس) طی 45 روز در فصل زمستان بررسی شد. علاوه بر این، تاثیر 3 عمق مختلف 5، 6 و 7 متر پرورش بر روی میزان رشد گونه gp. persica نیز مورد مطالعه قرار گرفت. جلبک ها از محیط طبیعی جمع آوری و بر روی طناب های پلی اتیلینی در محیط طبیعی دریا کشت داده شدند. روش پرورش بصورت پرورش در بستر بوده و در طی دوره آزمایش، هر هفته سه بار در هنگام جزر محیط های کشت مورد بررسی قرار گرفته و موجودات مزاحم و زائد حذف می گردید. میزان رشد نسبی (rgr) و بیوماس کل هر دو هفته یکبار اندازه گیری می شد. نتایج نشان داد که از لحاظ میزان رشد، بین تیمارهای مختلف تراکم ذخیره سازی در هر دو گونه اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0p<). جلبک هایی که با تراکم آغازین gm-1 50 کشت شده بودند دارای بالاترین میزان رشد بوده و بهترین تراکم برای رشد و پرورش این گونه ها تشخیص داده شد. آزمایش حاضر نشان داد که تراکم ذخیره سازی اولیه می تواند بر روی رشد جلبک های قرمز gp. persica و g. corticata تاثیر داشته باشد. نتایج مربوط به عمق کشت نشان داد که از لحاظ میزان رشد، بین تیمارهای مختلف عمق پرورش در gp. persica اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0p<). جلبک هایی که در عمق 7 متر کشت شده بودند، نسبت به تیمارهای دیگر دارای بالاترین میزان رشد بوده است. آزمایش حاضر نشان داد که بهترین تراکم ذخیره سازی اولیه برای رشد گونه های gp. persica و g. corticata gm-1 50 بوده و بهترین عمق پرورش گونه gp. persica عمق 7 متر می باشد.

به منظور بررسی اثر ال-کارنیتین بر عملکرد رشد، درصد بازماندگی، ترکیب شیمیایی بدن و مقاومت نسبت به استرس های محیطی در ماهی صبیتی، آزمایشی با 240 قطعه بچه ماهی با میانگین وزنی 0/03 ± 3/01 گرم به مدت 10 هفته انجام شد. این پژوهش در یک طرح کاملاً تصادفی با 12 گروه آزمایشی، در 4 تیمار با سه تکرار صورت گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل چهار سطح صفر، 500، 1000 و 1800 (به ترتیب شاهد، 500lc، 1000lc و 1800lc) میلی گرم ال-کارنیتین در هر کیلوگرم جیره بود. خوراک دهی در طول کل دوره به صورت دستی و بر اساس سیری انجام گرفت. در پایان دوره فاکتورهای رشد، بازماندگی، ترکیب شیمیایی بدن و همچنین مقاومت به استرس های محیطی به عنوان پاسخ بررسی شدند. نتایج نشان داد در استفاده از مقادیر مختلف ال-کارنیتین، بالاترین میزان رشد در بچه ماهیان تغذیه شده با جیره غذایی حاوی 1000 میلی گرم بر کیلوگرم جیره، بدست آمد و تمام تیمارهای آزمایشی، اختلاف معنی داری با گروه شاهد داشتند (0/05p<). کمترین ضریب تبدیل غذایی (fcr) در تیمار 1000lc مشاهده شد و دارای اختلاف معنی دار آماری با تیمار شاهد بود (0/05p<). بالاترین میانگین ضریب رشد ویژه (sgr)، درصد افزایش وزن بدن (wg)، سرعت رشد روزانه (gr) و نسبت کارایی پروتئین (per) در جیره حاوی میزان 1000 میلی گرم ال-کارنیتین بر کیلوگرم جیره غذایی بدست آمد (0/05p<) و بین همه تیمارها با تیمار شاهد اختلاف معنی دار وجود داشت (0/05p<). از لحاظ شاخص کیفیت (cf) و درصد بازماندگی بین ماهیان تغذیه شده با تیمارهای مختلف آزمایشی، اختلاف معنی دار مشاهده نشد (0/05p>). نتایج آنالیز ترکیب شیمیایی بدن نشان داد، سطح پروتئین خام، در تیمار آزمایشی 1000lc، در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05p<)، درصد چربی خام لاشه، در تیمارهای آزمایشی 500lc و 1000lc در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافت و کمترین مقدار آن در تیمار 1000lc مشاهده شد و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05p<). درصد رطوبت بدن، در تیمار آزمایشی 1000lc و همچنین درصد خاکستر لاشه، در تمام تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافته و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05p<). با بررسی پارامترهای بقاء و مقاومت در برابر استرسهای محیطی در پایان دوره آزمایشی در تیمارهای 1000lc و 1800lc، مقاومت در برابر دمای بالا، دمای پایین و شوری بالا در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافته، و دارای اختلاف معنی دار آماری بود (0/05>p). علاوه بر این در مقاومت به شوری پایین بین تیمارهای مختلف، اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد (0/05p>). نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که افزودن ال-کارنیتین در جیره غذایی توانایی تأثیر گذاری مطلوبی بر عملکرد رشد، ترکیب شیمیایی بدن و مقاومت به استرس های محیطی در ماهی صبیتی داشته و در بین سطوح مختلف به کار برده شده، بهترین دوز موثر بر این شاخص ها سطح 1000 میلی گرم ال-کارنیتین بر کیلوگرم جیره غذایی می باشد.