در این رساله، غشا های دوست دار محیط زیست بر مبنای استفاده از پلی بوتیلن ساکسینات (pbs) تهیه گردیدند. برای این منظور، pbs با دو پلیمر سلولز استات (ca) و پلی اتر سولفون (pes) مخلوط شد. غشاها با استفاده از روش ترسیب به کمک غوطه وری تهیه شدند. 1- متیل 2- پیرولیدون (nmp)، آب مقطر و پلی اتیلن گلیکول (peg) به ترتیب به عنوان حلال، ضد حلال و افزودنی انتخاب شدند. مورفولوژی، استحکام کششی، آب دوستی و پایداری حرارتی غشا های تهیه شده بر اساس شرایط ساخت غشاها ارزیابی گردید. علاوه بر آن، عملکرد غشا ها در تصفیه پساب غذایی بررسی شد. از طرفی، میکروارگانیسم های تجزیه کننده غشا ء pbs از محیط زیست جداسازی و سپس شناسایی شدند. همچنین عملکرد میکروارگانیسم های جداسازی شده در تجزیه غشا های ca/pbs با استفاده از روش های اندازه گیری کاهش وزن، میکروسکوپ الکترونی، طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (ftir) مطالعه گردید. نتایج نشان داد که افزایش غلظت pbs در غشا های مخلوط منجر به تغییر ساختار عرضی غشاء با محدود کردن توسعه حفرات درشت در زیر لایه گردید. حضور ca و pes استحکام کششی غشاهای مخلوط را بهبود داد. این بهبود استحکام کششی برای غشا های pes/pbs قابل توجه تر از غشا های ca/pbs بود. همچنین پایداری حرارتی غشا های pes/pbs بالاتر از غشا های ca/pbs بود. افزایش غلظت pbs تا حدود %wt. 50 در هر دو گروه غشا های مخلوط باعث افزایش تخلخل سطحی و در نتیجه بهبود تراوش پذیری و تغییر انتخاب پذیری غشاء گردید. با افزایش بیشتر غلظت pbs، ساختار غشاء متراکم شده و شار تراوه کاهش یافت. حضور peg در غشاء pes/pbs با نسبت اختلاط 70/30 استحکام کششی، آب دوستی و سرعت تجزیه زیستی غشاء را افزایش داد. بالاترین استحکام کششی برای غشاء مخلوط حاوی %wt. 15 از peg20000 به دست آمد. بیشترین آب دوستی برای غشاء مخلوط حاوی %wt. 15 از peg400 تهیه شده در دمای حمام °c 0 به دست آمد. در مطالعات تجزیه زیستی، 10 میکروارگانیسم شامل 7 باکتری و 3 کپک به عنوان میکروارگانیسم های تجزیه کننده غشا ها شناسایی گردیدند. در میان این میکرواگانیسم ها، alternaria موثرترین کپک بود که برای اولین بار به عنوان میکروارگانیسم تجزیه کننده pbs معرفی گردید.