در این آزمایش اثر سطوح مختلف پسماند کشمش بر عملکرد،پارامترهای شکمبه و قابلیت هضم مواد مغذی در بره های نر مهربان مورد بررسی قرار گرفت. به همین منظوردراولین آزمایش 24 بره 5-6 ماهه به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند و تیمارها شامل تیمار اول یا شاهد (جیره پایه شامل یونجه و کنسانتره)، تیمار دوم (جیره پایه + پسماند کشمش در سطح 10 درصد جیره)، تیمار سوم (جیره پایه + پسماند کشمش در سطح 20 درصد جیره) و تیمار چهارم (جیره پایه + پسماند کشمش در سطح 30 درصد جیره) بودند.این آزمایش 60 روز طول کشید. خوراک داده شده و پسمانده آن روزانه برای هر حیوان اندازه گیری شد تا خوراک مصرفی (بر اساس ماده خشک) بدست آید. در روز 60 آزمایش قبل از نوبت غذایی صبح مایع شکمبه توسط لوله معدی گرفته شد. از این نمونه ها برای اندازه گیری غلظت کل اسیدهای چرب فرار، اندازه گیری مقدار تولید آمونیاک و نیز شمارش پروتوزوآها استفاده شد. آزمایش دوم: 4 بره از هر کدام از گروه های آزمایش اول بطور تصادفی به قفس های متابولیک انتقال یافتند تا اثر سطوح مختلف پسماند کشمش بر قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی و ابقاء ازت اندازه گیری شود. تغذیه بره ها مانند آزمایش اول بود. آزمایش قابلیت هضمی 21 روز طول کشید که شامل 14 روز عادت پذیری و 7 روز جمع آوری نمونه ها بود. در دوره نمونه گیری هر روز خوراک داده شده، باقی مانده خوراک ، مقدار ادرار و مدفوع دفعی وزن و ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار sas و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون چند دامنه ای دانکن انجام شد. میانگین افزایش وزن روزانه در بین تیمارها تفاوت معنی داری نشان نداد ولی میانگین ماده خشک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی در تیمار شاهد از بقیه تیمارها بیشتر بود و دارای اختلاف معنی دار بود (05/0> p). بیشترین غلظت اسیدهای چرب فرار در تیمار بیست درصد مشاهده شد که دارای اختلاف معنی دار با بقیه تیمارها بود (05/0> p). میانگین تولید نیتروژن آمونیاکی نیز در بین تیمارها اختلاف آماری معنی داری نشان نداد (05/0< p). در مورد شمارش پروتوزوآها بیشترین مقدار انتودینیومورف ها در تیماربیست درصد بود که از نظر آماری دارای اختلاف معنی دار با بقیه تیمارها بود (05/0> p). بیشترین مقدار اپیدینیوم ها مربوط به تیمار ده درصد بود که دارای اختلاف معنی دار بود (05/0> p). در مورد داسی تریش ها تیمارهای بیست درصد و سی درصد و ایزوتریش ها تیمارهای ده درصد و سی درصد دارای اختلاف معنی دار با بقیه تیمارها بودند (05/0> p). میانگین دیپلودینیوم ها در تیمار ده درصد و افریواسکولکس در تیمار بیست درصد دارای اختلاف معنی دار با بقیه تیمارها بودند (05/0> p). در آزمون تولید گاز بخش a، c و تجزیه پذیری تفاوت معنی داری را در بین تیمارها نشان نداد (05/0< p). گوارش پذیری ماده خشک و ماده آلی در بین تیمارها فاقد اختلاف معنی دار بود (05/0< p). اما گوارش پذیری پروتئین خام و نیز الیاف نامحلول در شوینده خنثی در تیمار شاهد دارای اختلاف معنی دار با بقیه تیمارها بود (05/0> p). در مورد ابقای ازت تیمار شاهد دارای اختلاف معنی دار با تیمار سی درصد بود (05/0> p).