استفاده از جداساز پی در ساختمان ها به عنوان یک روش قابل قبول برای طراحی ساختمان های مقاوم در برابر زلزله پذیرفته شده است. هدف از جداسازی، کاهش انرژی منتقل شده از تحریک زمین به سازه بواسطه استفاده از تکیه گاه هایی با سختی نسبی پایین می باشد. این کاهش انرژی موجب باقی ماندن سازه در حالت الاستیک و کاهش میزان خسارت وارد به سازه می گردد. در طی سالیان گذشته بر روی انواع جداسازهای پی تحقیق و بررسی های زیادی انجام شده است. در این پروژه دو نوع جداساز، جداساز یونیورسال که ترکیبی از یک جداساز لاستیکی و اصطکاکی است و جداساز لاستیکی با هسته سربی مدلسازی شده و تأثیر آن بر روی سازه های با ارتفاع مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت اثر میراگر در کاهش جابجایی پایه در زلزله های نزدیک گسل نیز بررسی شده است. بر اساس بررسی های انجام شده مدل ساخته شده در نرم افزار sap2000 دارای دقت کافی و مناسب برای استفاده در این پروژه می باشد. با توجه به نتایج بدست آمده از تحلیل-های انجام شده، اگر چه استفاده از جداساز یونیورسال تأثیر بسیار زیادی در کاهش شتاب-های منتقل شده به طبقات ندارد، اما می تواند جابجایی نسبی را به یک حد خوبی محدود نماید و برش پایه را به میزان زیادی کاهش دهد که به همین واسطه به سازه کمک می شود تا در حالت الاستیک باقی بماند. اما جداساز lrb در همه موارد تأثیر خوبی داشته است. همچنین میراگرها جابجایی پایه را به خوبی کاهش می دهند که در زلزله های نزدیک گسل، جابجایی نسبی طبقات در اثر اضافه کردن میرایی خالص کاهش می یابد اما در زلزله های دور از گسل این جابجایی نسبی افزایش یافته که با هدف اصلی طراحی جداسازها مغایرت دارد.