تحلیل داده های مربوط به زمان بقا و خرابی در بسیاری از شاخه های آمار کاربردی مورد توجه است. ماهیت آزمایش های مربوط به این داده ها، اغلب همراه با حذف واحدهایی از آزمایش هستند که اینگونه حذف ها ‎"‎ سانسور ‎" نامیده می شوند. وجود داده های سانسور شده سبب تمایز تحلیل بقا از سایر تحلیل های آماری شده است. در واقع سانسور وقتی رخ می دهد، که زمان ازکارافتادگی به طور دقیق مشخص نیست. طی نیم قرن گذشته مطالعات فراوانی راجع به استنباط بر اساس نمونه های سانسور شده صورت گرفته است.‎ فرض کنید می خواهیم m برند متفاوت از یک مولفه را تحت مدل خطر مناسب بررسی کنیم. در این پایان نامه به بررسی و مطالعه ی چهار طرح می پردازیم. دو تا از این طرح ها، طرح های سانسور کلاسیک نوع i و ii و دو طرح دیگر شکل اصلاح شده ی این طرح ها هستند که به طرح های خودسانسور معروفند. طرح دیگری نیز بیان می کنیم که ترکیبی از طرح سانسور فزاینده ی نوع ii و خودسانسور نوع ii است. نشان می دهیم این طرح سانسور که با نماد(psrd) مشخص می شود، با توجه به ماتریس واریانس مجانبی و زمان مورد انتظار آزمایش بر طرح های سانسور کلاسیک و خودسانسورها ارجحیت دارد.