قالب گیری مولکولی یک تکنولوژی نوین برای ایجاد قالب های مولکولی بر روی زنجیره های پلیمری است، این تکنیک الهام گرفته از مولکول های زیستی می باشد. به طوریکه مولکول تمپلیت در حضور مونومرهای با گروه های عاملی مناسب پلیمریزه شده و بعد از پلیمریزاسیون، مولکول تمپلیت از ساختمان پلیمر شسته می شود. طی این فرایند یک قالبی از مولکول تمپلیت بر روی پلیمر ایجاد می گردد. که پلیمرهای حاصل عملکرد کاملاً اختصاصی نسبت به این تمپلیت نشان می دهند. این تکنیک اخیرا توجه زیادی را خصوصا در سیستم های آزادسازی کنترل شده دارو به خود جلب کرده است. اهداف اساسی در طراحی چنین سیستم هایی کنترل محل و سرعت آزاد شدن ماده موثر، رهش تدریجی، افزایش فعالیت بیولوژیکی ترکیب، کاهش دوز درمانی و در نهایت افزایش بهره درمانی دارو می باشد. در این پروژه، از طریق تبدیل داروهای ایبوپروفن و ناپروکسن به مشتقات وینیلی آنها و کوپلیمریزاسیون رادیکالی این مونومرهای وینیلی در حضور عامل اتصال دهنده عرضی و مونومر عاملی، پلیمرهای قالب مولکولی از داروهای مربوطه به دست آمد. میزان رهاسازی دارو از طریق هیدرولیز پلیمرها در دو محیط بافری مشابه با شرایط فیزیولوژیکی بدن یعنی ( محیط معده با 1= ph و محیط روده با 4/7= ph) بررسی گردید. همچنین با خارج کردن مولکول های تمپلیت (وینیل ایبوپروفن و وینیل ناپروکسن) از ساختار پلیمرهای قالب مولکولی، و سپس بارگیری داروها بر روی این پلیمرهای قالب مولکولی و غیر قالب مولکولی گزینش پذیری و جذب اختصاصی این پلیمرها مقایسه شد. در این پروژه علاوه بر کارهای انجام شده در مورد قالب گیری مولکولی، هیدروژل هایی با استفاده از مونومرهای سنتز شده تهیه گردید و قابلیت کاربرد آنها در سیستم های آزادسازی ویژه کولونی مورد بررسی قرار گرفت.