روسازی ها از دیدگاه نحوه گسترش تنش در آنها و نحوه تحمل بارهای وارده، به دو دسته کلی روسازی های انعطاف پذیر (آسفالتی) و روسازی های صلب (بتنی) تقسیم می گردند. روسازی های انعطاف پذیر که شامل انواع روسازی های آسفالتی و شنی می باشند، روسازی هایی هستند که در آنها از لایه هایی با سختی کم استفاده می شود. این نوع روسازی ها بارهای خارجی را بدون گسترش زیاد و در یک سطح نسبتا کوچک به خاکستر روسازی منتقل می کنند. در روسازی های انعطاف پذیر، خاک بستر نقش فوق العاده مهمی را در طرح روسازی ایفا می کند و از این نظر بررسی و مطالعه خاک بستر روسازی باید با دقت بیشتری انجام شود. روسازی های سخت که شامل روسازی های بتنی هستند، به روسازی هایی اطلاق می شوند که در آنها از یک یا چند لایه با سختی زیاد استفاده می شود. این نوع روسازی ها بارهای خارجی را بدون تغییر شکل (صفحه بتنی) در یک سطح نسبتا وسیع تر به خاک بستر روسازی منتقل می نمایند. یکی از دلایل اصلی استفاده از روسازی های صلب (بتنی) بر دیگر روسازی ها، کرایی و مقاومت بالا و عمر مفید بیشتر نسبت به دیگر روسازی هاست . لیکن دیده شده است که در روسازی های بتنی نیز بعضی عوامل می توانند تا حد زیادی عمر و مقاومت روسازی را تحت تاثیر قرا دهند. از آن جمله می توان به نفوذپذیری اشاره کرد که باعث جذب آب بیشتر، کاهش دوم بتن می شود. در نتیجه با استفاده از دوده سیلیسی به عنوان یک ماده افزودنی در روسازی های بتنی، ضرایب مقاومتی نظیر مقاومت خمشی و کششی را می توان افزایش داد. از اینرو با اضافه کردن درصد مشخصی دوده سیلیسی می توان تا حد قابل ملاحظه ای افزایش مقاومتهای فشاری، کششی، خمشی و کاهش سایش ، نفوذپذیری و غیره شد. با توجه به موارد اشاره شده در بالا می توان با استفاده از این ماده، ضخامت روسازی را نیز کاهش داد. که این موضوع در کاهش تنش های ناشی از تغییرات دما و رطوبت تاثیر بسزایی دارد.