این پژوهش قصد دارد با استناد به برخی آموزه های علوم اجتماعی به ارزیابی مفهوم حقارت و جایگاه ارزش نمایشی آن در درام معاصر ایران بپردازد. مسأله ی اصلی این پژوهش کشف کارکردهای احساس حقارت- به معنای فروپاشی فردیت انسان و سرکوب امیال و نیازهایش - با تمرکز بر مناسبات نمایشی شخصیت ها با یکدیگر در نمایشنامه های معاصر ایرانی است. این پژوهش با بهره گیری از آموزه های نقد روانکاوانه، مولفه هایی همچون مالکیت فضای نمایشی و حقارت های کلامی و تعدادی دیگر معرفی شده و با استفاده از آن ها، متون دراماتیک غربی در عصر حاضر تحلیل گشته است. آراء برخی از مهم ترین متفکران قرن حاضر در حوزه علوم اجتماعی هم چون فروید ، آدلر ، گافمن و فوکو درباره ی مفهوم حقارت مورد بررسی قرار می گیرد و از پس آن به تحلیل مناسبات میان اشخاص نمایشنامه با تمرکز بر مفهوم حقارت در نمایشنامه های معاصر ایرانی می پردازد. پژوهش حاضر در عین حال سعی دارد تا با یک ارزیابی علمی از قابلیت های نقد روانشناسانه در آثار این نمایشنامه نویسان سود برده و به بررسی آن بپردازد. با توجه به بررسی های انجام شده می توان گفت احساس حقارت در مناسبات نمایشی میان شخصیت ها در درام ایران هم به مانند درام غربی، قابل مشاهده است و نمایشنامه نویسان در بسیاری موارد از نقدهایی که به بررسی درونیات شخصیت می پردازد، استفاده نموده اند.