در مطالعه حاضر، سیاست های مختلف عرضه آب به بخش کشاورزی از سد زاینده رود با استفاده از برنامه ریزی فازی – تصادفی درجه دوم چند مرحله ای بررسی شد. سیاست ها شامل، عدم درنظرگرفتن حداقل عرضه آب به بخش کشاورزی (c0)،عرضه 100 درصد حداقل آب (c4)، 80 درصد حداقل عرضه آب (c3)،50 و 20 درصد حداقل عرضه آب (به ترتیب c2 و c1) بود. نتایج نشان داد اعمال این سیاست-های مختلف منجر به الگو های تخصیص متفاوت در سه بخش (شرب، کشاورزی و صنعت) می شود. بخش شرب تحت نا مناسب ترین شرایط (سال خشک، خشک و خشک) طی سه سال آینده (1389- 1391)، در تمام سیاست های مورد نظر ( c0تا c4) با کمبود آب مواجه نخواهد شد. بخش صنعت در همین شرایط و تحت تمام سناریوهای مورد بررسی با کمبود جدی آب مواجه خواهد بود. در بخش کشاورزی، مقدار عرضه آب در شرایط c0 تا c4 به ترتیب 05/4، 75/25، 65/165، 65/302 و 65/812 میلیون مترمکعب و کل تقاضا بخش کشاورزی در طی سه دوره افق برنامه ریزی در دامنه ]77/5022 و 92/2544[ میلیون متر مکعب بدست آمد. بر این اساس، در نامناسب ترین شرایط و تحت سناریو c0 تا c4، مقدار آب تخصیصی به بخش کشاورزی فاقد سودآوری است. افزون برآن، نتایج نشان داد تمایل به کسب سود بالا از سیستم، بخش کشاورزی را با ریسک بالای کمبود آب مواجه می سازد.