در نتیجه ی ادعای تراسکات (1996) که ارائه بازخورد تصحیحی در نوشتار زبان دوم را نه تنها بی فایده بلکه مضر دانسته، بحث درباره ی اهمیت ارائه بازخورد در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. این ادعا پاسخ فریس (1999) را به دنبال داشته که خود منجر به پدید آمدن تحقیقات رو به رشد تجربی بوده که فایده بازخورد را بررسی کرده اند. بر این اساس، مطالعه ی حاضر تاثیردو نوع بازخورد (مستقیم و غیر مستقیم) بر شش نوع غلط (زمان فعل ،انتهای کلمه ،انتخاب کلمه ،ساختار جمله، حرف تعریف و حروف اضافه ) را در بین 41 دانشجوی سطح متوسط زبان مورد بررسی قرار می دهد تا مشخص شود که آیا ارائه با زخورد تصحیحی منجر به بهبود در درستی نوشتار در کوتاه مدت و بلند مدت می شود. مطالعه حاضر به این نتیجه رسید که با زخورد غیر مستقیم تاثیر مثبت در استفاده از فعل ،انتهای کلمه ، ساختا ر جمله و حرف تعریف درهردو دوره ی کوتاه و بلند مدت داشته است. اما در انتخاب کلمه هیچ تاثیری د ر هر دو دوره نداشته و در حرف اضافه هم تنها در کوتاه مدت تاثیرش را حفظ کرده است. با وجود اینکه با زخورد مستقیم تاثیر معنی داری بر بهبود در استفاده از پایان کلمه ، حرف اضافه ، حرف تعریف و ساختا ر جمله در کوتاه مدت داشته است ، اما این تاثیر در بلند مدت حفظ نشده است. به علاوه، هیچ تاثیر مثبتی بر استفاده ی درست از فعل و کلمات در هیچ دوره ی زمانی مشاهده نشد. در پایان، گروه بازخورد غیر مستقیم نسبت به گروه بازخورد مستقیم در تاثیربر کل غلط ها بهتر عمل کرده است. همچنین مطالعه حاضر استفاده از استراتژی خودداری، در نتیجه ی بازخورد ارائه شده را در نظر گرفته و در پایان به این نتیجه رسیده است که با وجود تمایل به استفاده ه از این استراتژی، ارائه ی بازخورد تصحیحی همچنان یکی از عوامل تأثیر گذار در افزایش صحت نوشتاری دانش آموزان است.

دیابت شامل گروهی از بیماریهای متابولیک است که در اثر نقص در عملکرد و ترشح انسولین ایجاد شده و منجر به افزایش مقدار گلوکز در خون می گردد. بروز دیابت سبب عوارض شدید و مخارج هنگفتی می شود. igf-1 دارای ساختار مشابه انسولین می باشد، فعالیت های مشابه انسولین را تقلید و حساسیت انسولین را افزایش می دهد. با توجه به نقش تمرین ورزشی بر igf-1 ، در این مطالعه اثر تمرینات استقامتی کوتاه مدت بر میزان igf-1،igfbp-3، tnf-?، گلوکز ناشتا، حساسیت انسولین و پروفیل های چربی در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی شد. افراد شرکت کننده در این مطالعه 19 نفر مرد مبتلا به دیابت نوع 2 غیر ورزشکار، با میانگین سنی2/4±2/51 سال، متوسط توده بدنیkg/m25/0±9/28 و متوسط a1c 7/0±7/6 به صورت داوطلبانه در این طرح شرکت کردند. 10 نفر از این افراد در قالب گروه تمرین به مدت 6 هفته با فرکانس 3 بار در هفته به تمرین ساب ماگزیمال(5 دقیقه warm up، 30 دقیقه ورزش هوازی، 5 دقیقه active recovery و 15 دقیقه passive recovery) پرداختند. 10 نفر دیگر بعنوان گروه کنترل، در این مدت هیچگونه فعالیت ورزشی انجام ندادند. از افراد گروه تمرین و کنترل قبل و بعد از جلسه اول و قبل و بعد از جلسه هجدهم به منظور بررسی فاکتورهایigf-1،igfbp-3، tnf-?، گلوکز ناشتا، حساسیت انسولین و پروفیل های چربی خونگیری بعمل آمد. قبل از شروع مطالعه، هیچ گونه تفاوت معناداری میان دو گروه از لحاظ خصوصیات آنتروپومتریک و متغیرهای خونی مذکور مشاهده نشد. میزان igf-1،igfbp-3 و حساسیت انسولین در جلسه اول و هجدهم افزایش معنادار و مقادیر گلوکز ناشتا در جلسه اول و هجدهم و tnf-? در جلسه هجدهم کاهش معنادار نشان دادند. همچنین مقادیر پروفیل های چربی در مدت مطالعه تغییر معناداری نشان ندادند. در بررسی اثر ماندگاری تمرین (قبل از جلسه اول و قبل از جلسه هجدهم) تغییر معناداری در فاکتورهای مذکور مشاهده نشد. در گروه کنترل تغییر معناداری در فاکتورهای مذکور مشاهده نشد. براساس مطالعه حاضر، یک جلسه ورزش در مردان مبتلا به دیابت نوع 2، باعث افزایش میزان igf-1،igfbp-3 و حساسیت انسولین و کاهش گلوکز ناشتا و tnf-? شد. برای دیدن تغییرات بلند مدت و ماندگار در فاکتورهای مذکور بایستی مدت و شدت تمرین را افزایش داد و یا اینکه ورزش را جزیی از برنامه های روزانه این افراد قرار داد. به منظور بهبود پروفیل های جربی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بایستی که ورزش و رژیم غذایی(محدودیت مصرف مواد چربی) تواماً استفاده گردد.

در نتیجه ی ادعای تراسکات (1996) که ارائه بازخورد تصحیحی در نوشتار زبان دوم را نه تنها بی فایده بلکه مضر دانسته، بحث درباره ی اهمیت ارائه بازخورد در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. این ادعا پاسخ فریس (1999) را به دنبال داشته که خود منجر به پدید آمدن تحقیقات رو به رشد تجربی بوده که فایده بازخورد را بررسی کرده اند. بر این اساس، مطالعه ی حاضر تاثیردو نوع بازخورد (مستقیم و غیر مستقیم) بر شش نوع غلط (زمان فعل ،انتهای کلمه ،انتخاب کلمه ،ساختار جمله، حرف تعریف و حروف اضافه ) را در بین 41 دانشجوی سطح متوسط زبان مورد بررسی قرار می دهد تا مشخص شود که آیا ارائه با زخورد تصحیحی منجر به بهبود در درستی نوشتار در کوتاه مدت و بلند مدت می شود. مطالعه حاضر به این نتیجه رسید که با زخورد غیر مستقیم تاثیر مثبت در استفاده از فعل ،انتهای کلمه ، ساختا ر جمله و حرف تعریف درهردو دوره ی کوتاه و بلند مدت داشته است. اما در انتخاب کلمه هیچ تاثیری د ر هر دو دوره نداشته و در حرف اضافه هم تنها در کوتاه مدت تاثیرش را حفظ کرده است. با وجود اینکه با زخورد مستقیم تاثیر معنی داری بر بهبود در استفاده از پایان کلمه ، حرف اضافه ، حرف تعریف و ساختا ر جمله در کوتاه مدت داشته است ، اما این تاثیر در بلند مدت حفظ نشده است. به علاوه، هیچ تاثیر مثبتی بر استفاده ی درست از فعل و کلمات در هیچ دوره ی زمانی مشاهده نشد. در پایان، گروه بازخورد غیر مستقیم نسبت به گروه بازخورد مستقیم در تاثیربر کل غلط ها بهتر عمل کرده است. همچنین مطالعه حاضر استفاده از استراتژی خودداری، در نتیجه ی بازخورد ارائه شده را در نظر گرفته و در پایان به این نتیجه رسیده است که با وجود تمایل به استفاده ه از این استراتژی، ارائه ی بازخورد تصحیحی همچنان یکی از عوامل تأثیر گذار در افزایش صحت نوشتاری دانش آموزان است.