در پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی رابطه درمانی بر استرس و پذیرش والدینی و علائم اختلال کمبود توجه/ بیش فعّالی کودکان پرداخته شد. بدین منظور از بین کلیه ی کودکان مراجعه کننده به مراکز مشاوره آموزش و پرورش، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی 40 نفر از این کودکان انتخاب شدند. والدین به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند، در ابتدا کودکان پس از مصاحبه بالینی طبق dsm-iv-tr به عنوان کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه / بیش فعّالی انتخاب شدند. اعضای گروه آزمایش در 10 جلسه ی 120 دقیقه ای با اصول اساسی رابطه درمانی و چگونگی بازی با کودکان آشنا شدند، اما گروه کنترل درمان خاصی را دریافت نکردند و تنها در لیست انتظار قرار گرفتند. آزمودنی های دو گروه، همزمان در سه موقعیت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، مقیاس پذیرش والدینی پورتر ( ppas؛ پورتر، 1954)، شاخص استرس والدین ( psi؛ آبیدین، 1990) و پرسشنامه علائم مرضی کودکانcsi-iv) ؛ اسپیرافکن،1984) را پاسخ دادند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون مقایسه های جفتی استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان دادند که رابطه درمانی منجر به کاهش علائم اختلال کمبود توجه/ بیش فعّالی کودکان می شود، همچنین این درمان بر استرس والدین تأثیر داشته ولی تأثیر از لحاظ آماری معنادار نبوده است ودر آخر پذیرش والدین پس از اتمام دوره ی درمان به شکل معناداری افزایش یافت. بنابراین این پژوهش شیوه ی درمانی جدیدی را برای اختلال کمبود توجه/ بیش فعّالی ، مورد بررسی قرار داده است. واژه های کلیدی: رابطه درمانی والد-کودک، اختلال کمبود توجه/بیش فعّالی، استرس والدینی و پذیرش والدینی.