عیوب موجب انحلال نکاح، نقص یا بیماری در زن یا شوهر یا هردو آنها است که با وجود آن در هریک این حق را برای دیگری ایجاد می کند که بتواند به وسیله ی آن از همسرش جدا شود. نویسندگان قانون مدنی با متابعت از نظر مشهور فقهای امامیه عیوب موجب فسخ نکاح در زنان را به قرن، جذام، برص، افضاء، زمینگیر بودن و نابینایی از دو چشم و در مردان به جب، عنن و خصاء محصور نموده اند و جنون را به عنوان عیب مشترک در نظر گرفته اند. رای قانون مدنی در مورد عیوب، نشان دهنده ی غیرمنضبط بودن آن است و تقریباً نمی توان ضابطه ای در تعلیل به انحلال به سبب عیب از آن استخراج نمود. لذا با پیشرفت امکانات پزشکی بعضی از بیماری های منحصر در قانون مدنی قابلیت درمان یافته و ضرر حاصل از بیماری در آنها از بین رفته است، به نظر می رسد با توجه به مبانی فسخ نکاح و ضرورت حفظ بنیان خانواده دیگر نیازی به وجود حق فسخ در این موارد نیست. از سوی دیگر جامعه ی بشری با بیماری های صعب العلاجی همچون ایدز، هپاتیت و غیره روبرو است و به علت مسری و کشنده بودن هر روز عده-ای را به کام مرگ می کشد؛ به نحوی که ضرر حاصل از این بیماری ها به مراتب بیشتر از برخی عیوب مصرح در فقه و قانون مدنی می باشد. بررسی منابع فقهی و حقوقی نشان می دهد، مبنای فسخ نکاح در قانون جلوگیری از ایجاد ضرر روحی و خطر جسمی است. بر همین اساس شارع مصادیقی را از باب تمثیل ذکر نموده است. در این راستا مقنّن باید با توجه به فلسفه ی قانون گذاری همسو با دانشمندان علوم پزشکی به وظیفه ی خود از طریق راهکارهای تدوین قانون در این خصوص همت گمارد و سلامت آحاد بشر را تضمین نماید. این پایان نامه بر آن است که به بررسی عیوب مصرح و غیر مصرح در قانون مدنی بپردازد.