مایکوتوکسین ها سموم تولید شده توسط قارچ ها می باشند که یکی از مهمترین این سموم آفلاتوکسین ها هستند. آفلاتوکسین ها متابولیت های ثانویه ای هستند که توسط قارچ های آسپرژیلوس فلاووس و آسپرژیلوس پارازیتیکوس و تا حدودی توسط آسپرژیلوس نومیوس تولید می شوند. تاکنون 18 نوع آفلاتوکسین شناسایی شده است که از این بین 4 نوعb1،b2،g1وg2به همراه دو متابولیت آنها m1 و m2 که بترتیب از متابولیزه شدن b1 و b2 تولید می شوند حائز اهمیت هستند، که از بین آنها آفلاتوکسین b1از بیشترین سمیت برخوردار است. بر اساس بررسی های انجام شده تاکنون در ایران تحقیقات چندانی در زمینه تاثیر آفلاتوکسین ها بر اکوسیستم شکمبه در نشخوارکنندگان انجام نشده است. لذا این تحقیق در چند مرحله انجام شد: درمرحله اول اثرات سطوح مختلف آفلاتوکسین (0، 2، 5، 50 و 100 ppb)، (0، 5/0، 1، 5/1 ppm) و (0، 5 و 10 ppm) بر تولید گاز و پارامترهای مربوط به آن مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله دوم اثرات سطوح0، 5 و 10 ppm آفلاتوکسین b1 بر فراسنجه های تخمیر مانند حجم گاز بعد از 24 ساعت انکوباسیون، غلظت آمونیاک، توده میکروبی، قابلیت هضم ماده خشک ظاهری و واقعی آزمایشگاهی، اسیدهای چرب فرار، تولیدگاز متان و دی اکسید کربن مورد ارزیابی قرار گرفت. و در مرحله سوم تجزیه پذیری آفلاتوکسین b1تحت شرایط مختلف بررسی گردید. در مجموع نتایج این تحقیق نشان داد که اضافه کردن آفلاتوکسین b1 در سطوح پائین تاثیری برگاز تولیدی و پارامترهای مربوط به آن نداشت. اما با اضافه کردن آفلاتوکسین b1 در سطوح 5 و 10 ppm منجر به کاهش حداکثر گاز تولیدی(a)، و پارامترهای برآورد شده از جمله قابلیت هضم ماده آلی(omd) ، واسیدهای چرب فرار(scfa) گردید (p<0.01). در حالی که نرخ تولید گاز(?)تحت تأثیر قرار نگرفت. همچنین با اضافه کردن آفلاتوکسین b1 تولید گاز 24 ساعت، قابلیت هضم ماده خشک ظاهری و واقعی و توده میکروبی کاهش یافت اما اسیدیته شکمبه و آمونیاک افزایش یافت (p<0.01). در مورد اسیدهای چرب فرار بیشترین کاهش مربوط به اسید استیک بود، اما غلظت اسید پروپیونک، اسید والریک و ایزو والریک در سطح ppm 5افزایش یافت. با اینحال با افزایش سطح آفلاتوکسین b1 به ppm 10 غلظت همه آنها کاهش یافت. در رابطه با غلظت اسید بوتیریک تفاوت معنی داری بین تیمارها مشاهده نشد. تولید گاز co2 و ch4 با افزودن آفلاتوکسین b1کاهش یافت. در رابطه با تجزیه پذیری آفلاتوکسین b1، خوراک علوفه ای بیشترین اثر را در تجزیه آفلاتوکسینb1 از خود نشان داد. و در بین میکروارگانیسم های شکمبه، بیشترین توانایی در تجزیه و متابولیزه کردن آفلاتوکسین b1 مربوط به پرووتزوآ بود.