امروزه کشور ایران با درصد قابل توجهی از بافت های فرسوده و قدیمی مواجهه می باشد. بر اساس بر آورد وزارت مسکن و شهرسازی در کشور بیش از 50 هزار هکتار بافت فرسوده شهری وجود داردکه یکی از مشکلات فراروی برنامه ریزان و مدیران شهری در بسیاری از شهرهای کهن وقدیمی کشورمان، می باشد. وضعیت اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی ساکنین جدید که اکثرا مهاجرین واقشار کم درآمد می باشند در کنار کم توجهی مدیریت شهری در برنامه ریزی و ارائه تسهیلات جهت احیای این بافتها سبب فرسودگی بیشتر آنها گردیده است . جلب مشارکت مردمی در اقدامات مربوط به احیای بافتهای فرسوده از جمله مهمترین موضوعاتی است که از سوی مسئولین و مدیران شهری بایستی مورد توجه قرار گیرد. با توجه به گستردگی و پیچیدگی مسائل ، بهترین گزینه برای بهبود محیط شهری بهره گیری از مشارکت مردمی است. شهرشیراز هم به عنوان یکی از کلان شهرهای ایران از این قاعده مستثنی نیست و از کل مساحت17781 هکتاری شهر 1692 هکتار (11درصد) آن بافت فرسوده است. در این پژوهش به بررسی میزان تاثیرگذاری مولفه های اصلی در افزایش مشارکت مردمی( پایگاه اجتماعی اقتصادی خانوارهای ساکن و میزان اسکان افراد غیر بومی) در بافت تاریخی و فرسوده شیراز پرداخته است. روش پژوهش توصیفی و تحلیلی استنباطی می باشد. داده ها و اطلاعات بدست آمده به صورت پرسشنامه و بررسی های میدانی و کتابخانه ای بدست آمده است. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار های spss و excel وبا استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن صورت پذیرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد که همبستگی مثبت و معنا داری بین متغیرهای پژوهش(پایگاه اجتماعی اقتصادی خانوارها و میزان مشارکت آن ها در نوسازی محل سکونتشان و همچنین بین محل تولد (ضریب بومی بودن) با میزان و تمایل همکاری در احیاء وباززنده سازی بافت فرسوده منطقه 8 شیراز) وجود دارد. نتایج حاکی از این امر می باشد که پایین بودن پایگاه اجتماعی اقتصادی خانوارها و همچنین میزان بالای اسکان مهاجرین خصوصا افغانی ها و کارگران کم درآمد که عمدتا از اقشار فرودست جامعه در بافت می باشند، وضعیت نوسازی ، مرمت و احیاء واحد های مسکونی را در شرایط بسیار نامناسبی قرار داده است بطوریکه تنها حدود 3 درصد از واحد های بافت نوسازی کامل شده اند و حدود 20 درصد مرمت گردیده اند و این آمار زنگ خطری برای مسئولان و مدیران شهری می باشد.