امروزه شهرنشینی یک پدیده نوسازی اقتصادی و اجتماعی است که نه تنها فرآیندانتقال نیروی کارروستایی از یک اقتصاد مبتنی برکشاورزیبه مناطق شهری(کهبه بخش صنعتی وخدماتیمتحول شده) می باشد، بلکههمچنین فرآیند تحول ساختاریازمناطق روستاییبه مناطق شهری محسوب می شود. با گسترش شهرنشینی و توسعه شهرها به همراه افزایش شتابان جمعیت و توسعه فعالیت های صنعتی، نیاز به مصرف انرژی از انواع گوناگون بیشتر شده و به دنبال رفع این نیازها ( افزایش تقاضای مصرف انرژی) آلودگی ها را در پیش خواهیم داشت که عواقب این آلاینده ها به انتشار گاز دی اکسیدکربن در فضا مربوط می شود. بنابراین این مطالعه به بررسی اثرات رشد شهرنشینی بر میزان مصرف انرژی و میزان انتشار دی اکسیدکربن بین دو گروه کشور منتخب از منطقه منا (کشورهای دارای صادرات نفتی و عدم صادرات نفتی) می پردازد. با استفاده از مدل اثرات استوکاستیک با رگرسیون بر روی جمعیت، منابع و تکنولوژی (stirpat) و مجموعه ای از داده های پانل متوازن 18 کشور و دوره زمانی 1990 تا 2007، یافته ها نشان می دهد که اثر رشد شهرنشینی بر میزان مصرف انرژی و میزان انتشار دی اکسیدکربن، دربین دو گروه مورد مطالعه، متفاوت می-باشد. به عبارت دیگر، اثر رشد شهرنشینی بر میزان مصرف انرژی و میزان انتشار دی اکسیدکربن برای کشورهای صادرکننده نفت در مقایسه با کشورهای عدم صادرات نفتی، بیشتر است. رابطه مثبت بین میزان شهرنشینی و انتشار موید نظریه نوسازی اکولوژیکی و همچنین رابطه مثبت بین میزان شهرنشینی و میزان مصرف انرژی موید نظریه تغییر محیط زیست به فضای شهری، در این دو گروه از کشورها، می باشد.این یافته های تجربی نه تنها به پیشبرد ادبیات موجود کمک می کند، بلکه همچنین شایسته توجه بیشتر سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری به این نتایج است.