سکوهای دریایی به منظور استحصال نفت و گاز احداث می شوند. اکثر سکوهای نفتی از نوع سکوهای ثابت با جاکت فولادی می باشند. این سکوها تحت اثر بارهای محیطی مختلفی از قبیل باد، موج و زلزله و غیره قرار می گیرند. این بارهای دینامیکی نه تنها روند عملیات سکو مانند حفاری و تولید را تحت تأثیر خود قرار می دهند بلکه بر ایمنی و خدمت پذیری سازه نیز تأثیر می گذارند. به منظور افزایش ایمنی این سکوها در برابر بارهای دینامیکی مذکور می توان سختی سازه را افزایش داد. افزودن سختی سازه، که با افزودن عناصر سازه ای جدید صورت می گیرد، می تواند باعث تغییر در فرکانس سازه و فاصله گرفتن آن از فرکانس تشدید شود، اما این روش هزینه بر بوده و در بعضی موارد ملاحظات خاص دیگری را طلب می کند. یکی از مناسب ترین و به روز ترین روش ها جهت کاهش پاسخ های سازه، استفاده از سیستم های کنترل غیرفعال و یا فعال می باشد. سیستم های کنترل غیرفعال برای عمل کردن نیاز به انرژی خارجی ندارند و به وسیله حرکت خود سازه نیروهای کنترلی را ایجاد می کنند. از طرفی، وسایل کنترل فعال به انرژی خارجی قابل ملاحظه ای، برای راه اندازی تحریک کننده ها، که نیروی کنترل لازم را تأمین می کنند، نیاز دارند و به دلیل امکان موجود نبودن انرژی خارجی لازم در زلزله ها قابلیت اعتماد این سیستم ها کم می باشد. در این مطالعه از یک سیستم جداساز لرزه ای به عنوان یکی از وسایل کنترل غیرفعال، به منظور کاهش پاسخ های دینامیکی سکوی سرچاهی بهرگانسر واقع در آب های خلیج فارس استفاده شده است. سیستم جداساز لرزه ای مذکور بین عرشه و زیرسازه سکو قرار می گیرد و متشکل از تکیه گاه های الاستومریک و میراگرهای ویسکوز می باشد. مفاهیم این پایان نامه اساساً شامل ارزیابی میزان تأثیرگذاری سیستم جداساز لرزه ای در کنترل لرزه ای سکوی شابلونی مورد مطالعه تحت اثر زلزله می باشد. نتایج این مطالعه، نشان می دهد استفاده از سیستم جداساز لرزه ای پیشنهادی، باعث بهبود رفتار سکوی مورد مطالعه و کاهش قابل ملاحظه پاسخ های دینامیکی آن تحت اثر زلزله می شود.