چکیده این تحقیق ضمن توجه به جایگاه طبیعت در نقاشی، به بازنمودهای آن در سبکهای مختلف و نقش طبیعت در آثار واقع گراترین نقاش قرن نوزدهم ( گوستاو کوربه ) و نقاشان سوررئالیست پرداخته است. افلاطون هنرمندان را مقلدان معرفی کرد، از سویی دیگر هرگز تقلید محض و عین به عین را تأیید نکرد چون معتقد بود هنرمندان مقلدانند بشرط آنکه نگاهشان به طبیعت و نظرشان به مُثُل باشد؛ و ارسطو نیز بر این باور بود که هنرمندان مقلدانند بشرط آنکه از قوه خیال بهره بگیرند. سنت بزرگ که سرآغاز آن هنر طبیعتگرای یونان بود، تا اوایل قرن بیستم تداوم داشت و صورتهای مختلف واقعگرایی را بازتابید. در قرن نوزدهم کوربه طبیعتگرایی رئالیستی را تا حد ناتورالیسم مورد تأکید قرار داد اما مدتها بعد نقاشان سوررئالیست با دخل و تصرف های غیرمتعارف به « دفُرماسیون » شدید طبیعت پرداختند. این پایان نامه به بررسی نقش و جایگاه طبیعت در دو سبک کاملاً متفاوت که اولی با اصرار بیش از حد تأکید بر تقلید خودآگاه و آینه وار از طبیعت دارد و سبکی که تأکید عمده بر ضمیر ناخودآگاه و قطب درون ذات دارد، پرداخته است. در این مسیر خود را به معرفی انواع ادراک حسی و خیالی و عقلی دانستیم، از اینرو توجه به حس ظاهری ( بیرونی ) و حس درون یعنی دو قوه وهم و خیال که سوررئالیستها بدان اهمیت زیادی می دادند بسیار ضروری می نمود. بهرتقدیر، نگارنده در نهایت به مقایسه تطبیقی نقش طبیعت در دو رویکرد رئالیستی و سوررئالیستی پرداخته است. کلید واژه ها: طبیعت- ناتورالیسم- رئالیسم- گوستاو کوربه- سوررئالیسم- نقاشی