پژوهش حاضر با مرور روندهای گذشته و حال، استدلال می کند که هر چه پیوندهای چین با محیط بیرونی گسترش یابد، هزینه های گسستن این پیوندها با بازیگران خارجی افزایش می یابد و امکان تجدیدنظرطلبی در رفتار خارجی پکن کاهش می یابد. علاوه بر این سیاست خارجی چین با تحکیم پیوندهای این کشور با بازیگران لیبرال، منافع و چالش های مشترک چین و قدرت های طرفدار وضع موجود را افزایش می دهد. در نتیجه رفتار مشترک چین و قدرت های جهانی گسترش می یابد و از این طریق قواعد و هنجارهای موجود بین المللی نظم بین المللی تثبیت و تقویت می گردد.تحقیق حاضر با توجه به واقعیات و روندهای موجود و با استفاده از روش تحلیل روند، نگاهی هم به مسیر آتی سیاست خارجی چین و روابط این کشور با قدرت های غربی و نیز نگرش پکن نسبت به قواعد و هنجارهای حاکم بر نظم و امنیت بین الملل داشت. تداوم ویژگی های میانه روی، برون گرائی در عین پرهیز از تقابل با دیگر قدرت ها، اولویت قائل شدن به قدرت نرم و تمرکز کمتر بر قدرت نظامی در مقایسه با قدرت اقتصادی و نفوذ سیاسی، کوشش برای اقناع دیگران نسبت به نیات پکن در عرصه بین المللی و حرکت به سمت توسعه و قدرت اقتصادی و سیاسی در چارچوب قواعد، هنجارها و ترتیبات منبعث از نظم موجود بین المللی در سیاست خارجی چین طی چند دهه گذشته و رشد چشمگیر وابستگی متقابل بین چین و کشورهای همسایه از یک طرف و اروپا و آمریکا از طرف دیگر، این نظرگاه را برای تخمین روندهای آتی تقویت می کند که در پرتو استمرار تحقق برنامه های توسعه و استحکام موقعیت بین المللی چین از رهگذر سیاست خارجی مزبور و از مسیر همگرائی با نظم بین المللی موجود، انگیزه های پکن برای خروج از ترتیبات چندجانبه و یا سرکشی در برابر ارزش ها و قواعد لیبرال اقتصادی و نیز ساختار توزیع قدرت جهانی بیش از پیش کاهش می یابد. چنین روندی در عرصه سیاست خارجی با تحولات متناسب داخلی هم پشتیبانی می گردد.