تسهیلات بانکی به عنوان یکی از مهمترین مصارف در سیستم بانکی از اهمیت شایانی برخوردار است ,زیرا در کسب سود و درآمد ,از منابع مهم بانکها و موسسات مالی و اعتباری تلقی می شود. این تسهیلات اعطائی به اشخاص حقوقی و حقیقی در بانکداری بدون ربا در کلیه فعالیت های اقتصادی اعطاء می گردد. از طرف دیگر بانک ها همیشه در چالش اساسی با ریسک های مهمی هستند که یکی از مهمترین آنها ریسک اعتباری است ، وبی توجهی دراین زمینه منجر به نتایج نامطلوبی برای بانک ها می گردد. هدف این تحقیق بررسی در مورد روشی برای اندازه گیری ریسک اعتباری مشتریان بانک ملی ایران به وسیله دو مدل آلتمن و فالمر است. بدین منظور از اطلاعات مالی شرکت هایی که از تسهیلات بانک ملی ایران استفاده نموده اند , دو گروه از مشتریان خوش حساب و بدحساب بانک انتخاب می شوند. سپس بعد از محاسبه نسبت های مورد لزوم و درج آن در مدل ها, بررسی شد که آیا این دومدل توان شناسایی ریسک اعتباری مشتریان را دارند و یا اینکه کدام مدل توان و کارائی بیشتری دارد. نتیجه فرضیه اصلی نشان داده شد که این دو مدل به اندازه کافی توانایی و دقت اندازه گیری ریسک اعتباری اشخاص حقوقی را ندارند .