مجید آسودگان حبیب اله لزگی
این پایان نامه با بررسی شیوه های داستان گویی در سینما و تطبیق و آسیب شناسی کاربردی این شیوه ها در سینمای پس از انقلاب ایران سعی دارد تا به دلایل ضعف یا قدرت داستان و داستان گویی در سینمای ایران بپردازد و تا حد ممکن در این زمینه راه کارهای بیان شده را دسته بندی و روشن سازد. به این منظور ابتدا شاکله های داستان گویی در سینما را با توجه به دیدگاههای نظریه پردازان بزرگ سینما بررسی کرده ایم. سپس عناصر بنیادی سینما مانند واقع گرایی و شکل گرایی ، داستان و طرح ،منطق روایی ، زمان ، فضا ، مکان ، عناصر دهگانه داستان مورد مطالعه قرار گرفته است. سپس این شیوه ها را در سینمای ایران بعد از انقلاب جستجو کرده ایم. بر این اساس به سراغ ریشه های داستان گویی در سالهای ابتدای پس از انقلاب رفته ایم. سپس با تقسیم سالهای بعد به چند دوره مشخص در هر کدام از این دوران گرایشات جدید در سینمای ایران را بررسی نموده ایم. از جمله گرایش به سینمای اجتماعی ، توجه به نگره ژانر ، ملودرام به مثابه یک ژانر با اهمیت مورد مطالعه قرار گرفته است. در انتها نیز سینمای ایران در یک دهه اخیر را به صورت اجمالی مرور کرده ایم. نهایت اینکه در سینمای ایران یکی از اساسی ترین ضعف ها در بخش فیلمنامه نویسی فقدان درک درست از شیوه های داستان گویی است.
