در سال های اخیر، مواد نانوساختار به علت بهبود خواص سطحی و حجمی در مقایسه با مواد دانه درشت متداول، بسیار مورد توجه قرار گرفته اند و انتظار می رود به عنوان نسل آینده بیومواد، جایگاه خاصی را به خود اختصاص دهند. در این مطالعه، با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از مغز استخوان موش، تأثیر اندازه دانه در زیست سازگاری نانوساختارهای تیتانیومی تولید شده به روش پیچش تحت فشار زیاد در مقایسه با نمونه های تیتانیومی دانه درشت و تغییر داده نشده مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، چسبندگی، تکثیر، ریخت شناسی و میزان زنده ماندن سلول-های بنیادی مزانشیمی، چسبندگی باکتریایی و توانایی تشکیل بلورهای کلسیم فسفات در مایع شبیه سازی شده بدن (sbf) بر روی سطح نمونه های تیتانیومی با ریزساختار متفاوت مطالعه گردید. چسبندگی و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی بر روی نمونه های تیتانیومی نانوساختار در مقایسه با نمونه های دانه درشت و تغییر داده نشده به طور معنی داری افزایش یافت. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی سلول های مذکور بر روی سطوح تیتانیومی مختلف نیز در راستای نتایج چسبندگی و تکثیر سلول ها، تفاوت های آشکاری در ریخت شناسی آنها نشان داد. با استفاده از آزمون mtt، مشخص گردید که نمونه های تیتانیومی نانوساختار، تأثیرات سمی بر روی سلول ها ندارند. از سوی دیگر، کاهش معنی داری در چسبندگی باکتری استافیلوکوکوس اورئوس بر روی سطح نمونه های تیتانیومی نانوساختار در مقایسه با نمونه های دانه درشت و تغییر داده نشده مشاهده گردید. با غوطه وری نمونه های تیتانیومی متفاوت در محلول sbf در دمای 37 درجه سانتی گراد، نمونه های تیتانیومی نانوساختار پتانسیل بیشتری برای تشکیل بلورهای کلسیم فسفات بر روی سطح از خود نشان دادند. نتایج فوق، بر سازگاری ممتاز نمونه های تیتانیومی نانوساختار با سلول های بنیادی مزانشیمی و زیست فعالی بیشتر آنها در مقایسه با نمونه های تیتانیومی دانه درشت و تغییر داده نشده دلالت دارد که این امر می تواند منجر به تثبیت زودهنگام ایمپلنت در بدن و برقراری ارتباط مستقیم بین ایمپلنت و بافت استخوانی گردد.