تحریم های اقتصادی، ابزاری جهت نیل به اهداف و مقاصد سیاسی است. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در زمستان 1979، ایالات متحده امریکا تا کنون بارها از این ابزار علیه کشور ایران استفاده نموده است که از مهم ترین اثرات اقتصادی این تحریم ها اعمال مجازات برای شرکت هایی است که در توسعه میادین نفتی ایران شرکت نمایند. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی وضعیت سه بازیکن ایران، امریکا و شرکت های نفتی با استفاده از نظریه بازی ها می باشد. بازی بین این سه بازیکن در هر دو حالت ایستا و پویا مورد بررسی قرار می گیرد. علاوه بر این، بازی بین ایران و امریکا در حالت ایستا به لحاظ کمی تجزیه و تحلیل می گردد و نتایج حاصل از این قسمت با شواهد در دسترس از رفتار بازیکنان ایران و امریکا در سالهای گذشته مقایسه می گردد. برای هر کدام از بازیکنان دو استراتژی تعریف می شود، که استراتژی های ایران به صورت واگذاری توسعه میادین نفتی به شرکت های بین المللی و شرکت های داخلی تعریف شده است. هم چنین استراتژی های امریکا به صورت اعمال فشار بیشتر و اعمال فشار کمتر علیه دولت ایران می باشد. شرکت های بین المللی نیز باید بین دو استراتژی مشارکت کمتر و مشارکت بیشتر در توسعه میادین نفتی ایران، یکی را انتخاب کنند. در تعادل نش به دست آمده از بازی ایستا، ایران استراتژی واگذاری به شرکت های داخلی، امریکا استراتژی اعمال فشار بیشتر و شرکت های بین المللی نیز استراتژی مشارکت بیشتر را انتخاب می کنند. که این شرایط منجر به برداشتی در سطح پایین از میادین نفتی ایران خواهد شد. تعادل به دست آمده در بازی پویا که به تعادل spe معروف است، تعادلی در سطح برداشت بالاتر خواهد بود.