پدیده ی فقر در جوامع تبدیل به معضلی شده که برای سال‏های طولانی بشر را درگیر خود ساخته‏است. به همین علت اتخاذ سیاست‏های مناسب برای کاهش فقر، که از اهداف توسعه به شمار می‏رود، ضروری است. در ایران همانند سایر کشورها بر امحائ فقر تأکید شده‏است. از این رو در برنامه چهارم توسعه اقتصادی – اجتماعی سیاست‏هایی جهت کاهش فقر در جامعه طرح شده‏است. به منظور ریشه‏کنی فقر نیاز به دانش نسبتاً کاملی از پدیده‏ی فقر و عوامل موثر بر آن است. با این هدف، پایان‏نامه حاضر به مقایسه‏ی وضعیت فقر خانوارهای شهری ایران در سال‏های 1384 و 1388 (سال اول و پنجم برنامه چهارم توسعه) می‏پردازد. بدین منظور با استفاده از ریزداده‏های طرح هزینه- درآمد مرکز آمار ایران ابتدا هزینه سرانه خانوارهای شهری و سپس خط فقر بر اساس روش 66 درصد میانگین مخارج سرانه محاسبه گردید. در ادامه با استفاده از خط فقر محاسبه‏شده، خانوار فقیر شناسایی گردید و سپس با استفاده از مدل لوجیت و روش برآورد حداکثر درستنمایی عوامل موثر بر فقر شناسایی گردید. براساس نتایج حاصل از برآورد، در هر دو سال مورد بررسی، افزایش بعد خانوار، زن سرپرست‏بودن و سکونت در شرق، غرب و شمال کشور احتمال قرارگیری در فقر را افزایش می‏دهد، درحالی‏که افزایش سال‏های آموزش، مالک بودن و سکونت در منطقه جنوب باعث کاهش فقر در مناطق شهری کشور می‏شود.