به منظور بررسی اثر ریزو باکتری های محرک رشد گیاه (pgpr) بر مقاومت به شوری در مراحل رشد رویشی و زایشی گلرنگ(carthamus tinctorius) ، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و ترکیبی از تلقیح باکتریایی و شوری در چهار تکرار در گلخانه تحقیقاتی و پژوهشی دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان انجام شد. تیمار تلقیح باکتریایی در سه سطح شامل شاهد (بدون تلقیح) و تلقیح با سودوموناس فلورسنس سویه های 12 و 52 و تیمار شوری در سه سطح شامل هدایت الکتریکی 1 (شاهد)، 6 و 12 دسی زیمنس بر متر در خاک اعمال شد. نتایج نشان داد که تعداد برگ، سطح و وزن خشک برگ با افزایش شوری کاهش یافتند، اما سویه p12 به طور معنی داری سطح برگ و وزن خشک برگ را افزایش داد. سویه های p12 و p52 ارتفاع ساقه را در سطح شوری شاهد افزایش دادند. با افزایش شوری، وزن خشک ساقه در هر سه سطح باکتری کاهش یافت. سویه p52 در سطح شوری شاهد، وزن خشک ساقه را افزایش داد. کاربرد سویه p12 در سطح شوری 6 دسی زیمنس بر متر وزن خشک ساقه را نسبت به شاهد بدون تلقیح افزایش داد. شوری حجم ریشه، وزن خشک ریشه و نسبت وزن خشک ریشه به اندام هوایی را کاهش داد، اما سویه p52 حجم ریشه را در هر سه سطح شوری افزایش داد. با افزایش شوری محتوای پرولین برگ و جذب سدیم و منیزیم اندام هوایی به طور معنی داری افزایش یافت، اما جذب پتاسیم، فسفر و روی با کاهش همراه بود. در نهایت، وزن خشک طبق در بوته، تعداد دانه در طبق، تعداد دانه در بوته، عملکرد دانه در بوته، وزن هزار دانه، عملکرد روغن، عملکرد دانه در گلدان و عملکرد بیولوژیک با افزایش سطح شوری کاهش یافتند اما تعداد طبق در بوته و شاخص برداشت تغییر نکردند. کمترین محتوای روغن دانه در سطح شوری شاهد و بدون تلقیح باکتری مشاهده شد. دو سویه باکتری به کار برده شده در این آزمایش، محتوای روغن را در سطح شوری شاهد افزایش دادند و به نظر می رسد که در بهبود برخی خصوصیات مورفولوژیک و فیزیولوژیک گلرنگ خصوصاً در شرایط بدون شوری بتوانند موثر باشند.