یکی از مسایلی که شهرهای امروزی جهان به ویژه شهرهای بزرگ با آن مواجه می باشند، افزایش جمعیت و مشکل تامین مسکن برای جمعیت شهری است. بلندمرتبه سازی در شهرهای جدید یکی از راه حل های مقابله با این مسئله کلانشهرها می باشد. ایده بلندمرتبه سازی نخست به منظور بهره برداری از زمین های مرکز شهر مطرح گردید. این ایده در سطح وسیعی مورد استفاده قرار گرفت و به تدریج علاوه بر کاربری های صنعتی، اداری و تجاری، دامنگیر کاربری های مسکونی گردید و به مناطق پیرامونی نیز تسری یافت. شهر جدید سهند که با هدف جذب سرریز جمعیتی شهر تبریز احداث شده است شاهد خوبی بر مطالب فوق می باشد و گرایش به توسعه عمودی در آن به عنوان ضرورتی اجتناب ناپذیر در فضای شهر خودنمایی می کند. مهم ترین اهداف پژوهش حاضر بررسی تبعات اجتماعی- محیطی بلندمرتبه سازی و شناخت ویژگی های معماری و شهرسازی و تاثیرات کالبدی ساختمان های بلند در فضای شهری سهند می باشد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که ایجاد ساختمان های بلند اولاً باعث افزایش تراکم جمعیتی، تنزل روابط اجتماعی، تاثیر سوء بر هویت اجتماعی و تشدید تفاوت های فرهنگی گردیده است. ثانیاً به جهت ملاحظات محیطی(یکسانی و یکنواختی محیط) علاوه بر ملال آوربودن فضا، مشکلاتی را از بعد سایه اندازی، نورگیری و سیرکلاسیون بوجود آورده است. مضافاً از بعد معماری و شهرسازی گسترش ساختمان های بلند باعث مسدود شدن مناظر شهری و کاهش کاربری های عمومی به نفع کاربری های مسکونی گردیده است که این امر به نوبه خود تبعات منفی بسیاری را با خود به همراه دارد.