سفرنامه ها به عنوان مشاهدات مستقیم سیاحان، از منابع ارزشمند در جهت شناخت مردم، محسوب می شوند به طوری که با استفاده از آن ها می توان، گذشته ی اقوام را تا حدودی بررسی کرد. کردها به عنوان یکی از اقوام ایران زمین، همواره در سفرنامه ها مطرح بوده اند و مطالبی کم و بیش درباره ی آن ها نوشته شده، از این رو در این پژوهش، قوم کرد بر اساس آثار سیاحان، که مبتنی بر مشاهدات عینی ست، مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته است. هدف از این پژوهش شناخت و بررسی جایگاه قوم کرد بر اساس گزارش سفرنامه نویسانی است که از دوره ی صفوی تا پهلوی دوم به کردستان سفر کرده اند و مشاهداتی درباره ی زندگی کرد ها داشته اند. در سفرنامه های ادوار مذکور، قوم کرد در محورهای پراکندگی جغرافیایی، شاخصه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، مورد بررسی قرار گرفته و تحقیق حاضر بر این موضوعات استوار گردیده است. نتایج حاصل از پژوهش مورد نظر به صورت کلی تأثیر محیط و جغرافیا را بر شاخصه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نشان داده و قبیله گری را عامل مهم در شکل دهی شاخصه های فوق می داند. بر اساس آثار سیاحان، پراکندگی جغرافیایی کردها، که در سایه ی عواملسیاسی و نوع معیشت انجام می گرفت، عموماً مناطق خراسان، فارس، کرمان، بلوچستان، گیلان و مازندران را شامل می شد.