از زمان شاه عباس بزرگ که تجارت ایران و اروپا پررونق شد و ایران صفوی به واسطه جنگ های دائمی که با همسایه غربی می کرد، در اروپا مشهور و محبوب گشت، تاجران و سیاحان و مبلغان بسیاری روی به این کشور آوردند، و آثاری از خود بر جای گذاشتند که یکی از منابع مهم عصر صفوی (1135-906ه/1722- 1501م)، گردید. برخی از این سفرنامه نویسان با تسلطی که بر زبان های شرقی و به ویژه فارسی داشتند، موفق شدند که از وضعیت دربار ایران در عصر صفوی، تصویری نسبتا واضح به ذهن خوانندگان امروز انتقال دهند، این سیاحان در باب انعکاس آداب و رسوم، عقاید و فرهنگ مردم ایران و دربار این عصر، مطالب بسیار جالب و خواندنی را ارائه دادند که برای مطالعه فرهنگ و تمدن آن عصر لازم است. این پژوهش علاوه بر بررسی آداب و رسوم اجتماعی ایران عصر صفوی به تبین جنبه های مثبت و منفی عادات و رسوم ایرانی از نگاه سیاحان پرداخته است. در خاتمه به این نتیجه رسیدیم که سفرنامه ها برای بررسی اوضاع اجتماعی ایران مناسب است.

چکیده ندارد.