در گزارش پژوهشی حاضر، ابتدا نانوذرات سیلیکا با روش سل-ژل سنتز شد. هدف ما از این کار، استفاده از خاصیت حساسیت به ph نانوذرات سیلیکای اصلاح شده با مایعات یونی بر پایه ایمیدازول در سیستم دارورسانی دهانی دو داروی ناپروکسن و انسولین بود. در مرحله نخست، نانوذرات سیلیکا توسط مایع یونی 1-(3-تری متوکسی سیلیل پروپیل)-3- متیل ایمیدازولیوم کلرید اصلاح و در مرحله بعد ناپروکسن و یا انسولین بر روی این حاملین جدید بارگیری و میزان رهاسازی این داروها در دو محیط بافری مشابه با شرایط فیزیولوژی بدن محیط معده با 1=ph و محیط روده با 4/7=ph بررسی شد. بار مثبت گروه های مایع یونی برهمکنش الکترواستاتیک قوی میان سطح نانوذرات سیلیکا و گروه های قطبی مولکول دارو ایجاد کرده و این نانوذرات را به عنوان کاندیدای خوب در سیستم رهاسازی کنترل شده دارو معرفی می کنند. در ادامه مایعات یونی هدفمند دیگری به عنوان محیط واکنشگرهای شیمیایی سنتز گردید. در این راستا مایع یونی تثبیت شده بر بستر نانو سیلیکا با آنیون نیتریت سنتز و برای مطالعه کارائی ترکیب سنتز شده در تهیه رنگ های آزو مورد استفاده قرار گرفت. در مقایسه با شرایط دیگر، به وسیله این ترکیب جدید در سنتز مورد نظر زمان واکنش کوتاهتر و راندمان محصولات بیشتر گردید. در مرحله بعد معرف سه بعدی کننده جدیدی از اتیل هیدروکسی متیل کریلات حاوی گروه سیلیل با موفقیت سنتز شد. پلیمرهای شبکه ای از این منومر و متاآکریلیک اسید و منومرهای سیلیله اتیل هیدروکسی متیل متاکریلات سنتز و خواص این پلیمرها در سیستم دارورسانی مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور داروی مزالازین بر روی این پلیمرهای شبکه ای بارگیری و و میزان رهاسازی این داروها در دو محیط بافری مشابه با شرایط فیزیولوژی بدن محیط معده با 1=ph و محیط روده با 4/7=ph بررسی شد. باز هم می توان این پلیمرهای شبکه ای را به عنوان کاندیدای خوب در سیستم رهاسازی کنترل شده دارو معرفی کرد. ما همچنین تلاش کردیم تا با سنتز پلیمرهای جدیدی از استایرن خواص حرارتی این پلیمر را اصلاح کنیم. بدین منظور در ابتدا منومرها و پلیمرهای سیلیله جدیدی از استایرن که حاوی چندین گروه دارای ممانعت فضائی هستند سنتز و مورد مطالعه قرار دادیم. مشخص شد که دمای تبدیل شیشه ای و حلالیت این پلیمرها بهبود پیدا کرده است. از سوی دیگر به دلیل کاربرد متنوع مایعات یونی پلیمری به دلیل پایداری حرارتی و طبیعت یونی این مواد، دو منومر جدید از مایعات یونی، 1-(4-وینیل بنزیل)-3-متیل ایمیدازولیوم کلرید و 1-(4-وینیل بنزیل)-4-(دی متیل آمینو)-پیریدینیوم کلرید سنتز و به دنبال آن واکنش تعویض آنیون با سدیم تترافلوروبورات و پتاسیم هگزافلوروفسفات انجام شد. این منومرها هموپلیمریزه یا توسط متیل استایرن کوپلیمریزه شدند و در نهایت پایداری حرارتی این پلیمرها مورد بررسی قرار گرفت. در انتها نانوکامپوزیت های جدیدی از پلی استایرن و متیل متاکریلات با منومرجدید 1-(4-وینیل بنزیل)-4-(دی متیل آمینو)-پیریدینیوم کلرید که برای اصلاح ساختار کلی به عنوان اصلاح کننده آلی بکار رفته تهیه شدند. مورفولوژی کامپوزیت های سنتز شده با دیفراکسیون اشعه x، میکروسکوپ الکترونی عبوری و پویشی مورد بررسی قرار گرفت و بر اساس آنالیزهای ترموگراویمتری مشخص شد که پایداری حرارتی کامپوزیت ها افزایش یافته است.