به منظور تعیین دوره بحرانی کنترل علف های هرز در پیاز خوراکی رقم قرمز آذرشهر آزمایشی در سال زراعی 90-89 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با دو فاکتور و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز اجرا شد. فاکتور اول شامل دوره آلودگی به علف های هرز در شش سطح صفر، 20، 40، 60، 80 و 100روز پس از سبز شدن پیاز و فاکتور دوم شامل دوره فقدان علف های هرز در شش سطح صفر، 20، 40، 60، 80 و 100 روز پس از سبز شدن پیاز بودند. نتایج نشان داد که بین دوره های مختلف تداخل علف های هرز برای همه صفات مورد بررسی تفاوت معنی-داری وجود دارد. با افزایش دوره آلودگی، تراکم علف های هرز در ابتدا افزایش و سپس کاهش یافته و وزن خشک آن ها بیشتر شد. در مقابل، تراکم و وزن خشک علف های هرز با افزایش دوره فقدان کاهش یافت. صفات مورد بررسی پیاز خوراکی شامل تعداد برگ در بوته، ارتفاع بوته، بیوماس در واحد سطح و بوته، قطر متوسط سوخ، قطر گلو، عملکرد در واحد سطح و بوته، نسبت سوخ دهی و اندازه سوخ به تناسب افزایش طول دوره آلودگی به علف های هرز رو به کاهش نهاد. کمترین میزان این صفات به شاهد آلوده به علف های هرز در کل دوره رشد و آلوده به علف های هرز در 100 روز پس از سبز شدن پیاز تعلق داشت و بیشترین میزان آن ها در 100 روز فقدان علف هرز و شاهد عاری از علف هرز در کل دوره رشد مشاهده شد. درصد افت بیوماس و درصد افت عملکرد پیاز خوراکی در تیمار آلودگی کامل علف های هرز در کل دوره رشد در مقایسه با شاهد بدون علف هرز 100 درصد بود. بر اساس مدل های گامپرتز و لجستیک و با در نظر گرفتن 10 درصد افت قابل قبول، محدوده دوره بحرانی برای عملکرد پیاز خوراکی بین 5/8 و 4/73 روز پس از سبز شدن پیاز و محدوده دوره بحرانی برای بیوماس پیاز بین 9/4 و 8/81 روز پس از سبز شدن پیاز بدست آمد. بنابراین جهت جلوگیری از افت عملکرد و بیوماس بالاتر از 10% در پیاز خوراکی کنترل علف های هرز در محدود? دوره بحرانی ضروری می باشد.