نام پژوهشگر: علی بازدار

اثرپروژسترون بربلوغ آزمایشگاهی فولیکولهای به دست آمده ازموشهایی با تخمدانهای پلی کیستیک
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه رازی - پژوهشکده علوم 1389
  علی بازدار   علی امینی

چکیده: سندرم تخمدان پلی کیستیک، یک بیماری است که با علائم هایپرآندروژنیسم، هیرسوتیسم، الیگو- یا آمینوره و عدم تخمک گذاری مشخص می شود. تنوع علائم مانند اختلالات متابولیسم و تولیدمثلی در این بیماران منجر به قابلیت های تکوینی متفاوت در تخمک گذاری می شود که به عنوان توانایی تخمک گذاری برای کامل کردن میوز، لقاح و امبریوژنز تعریف می شود. ویژگی عمومی سندرم تخمدان پلی کیستیک، تجمع قشری فولیکول ها و افزایش حجم استرومای تخمدان می باشد که با تصاویر اولتراسوند مشخص می شود. در سندرم تخمدان پلی کستیک، هایپراندرژنیسم استروئیدزایی را تحت تاثیر قرار داده و غلظت درون تخمدانی پروژسترون را کاهش می دهد. در این مطالعه ما اثر پروژسترون بر رشد آزمایشگاهی و بلوغ فولکیلول های بدست آمده از تخمدان های پلی کیستیک را در مدل موش بررسی کردیم. برای القا سندرم تخمدان پلی کیستیک در موش های 12 تا 14 روزه نژاد nmri از تزریق روزانه تستوسترون انانتات (1 میلی گرم به ازای هر 100 گرم وزن بدن) به مدت 1 تا 4 هفته (در هر گروه آزمایش) استفاده کردیم. به گروه کنترل، ماده بی اثر تزریق شد. برخی تخمدان ها فیکس شده و بعد ها برای مطالعات بافت شناسی استفاده شدند. از موش های هر دو گروه که به آنها به مدت دو هفته دارو تزریق شده بود، فولیکول های پره آنترال جدا شد و در محیط کشت (1) دارای پروژسترون (تیما ر i) و(2) بدون پروژسترون (تیمار ii) به مدت 12 روز کشت داده شدند. در روزهای 1، 3، 6، 9 و 12 قطر فولیکول ها و تخمک های آنها اندازه گیری شد. در روز 12 کشت، فولیکول های رشد یافته و با کیفیت، به منظور القاء بلوغ به مدت 24 تا 48 ساعت به محیط کشت بلوغ انتقال داده شدند. نتایج نشان داد که تستوسترون انانتات به طور معنی داری درصد فولیکول های پره آنترال وکیستیک را افزایش و درصد فولیکول های آنترال را به ویژه در هفته چهارم کاهش می دهد (05/0 > p). همچنین، پروژسترون به طور معنی داری رشد فولیکول ها را در تیمار i گروه آزمایش نسبت به تیمار ii افزایش داده ولی سبب کاهش رشد فولیکول ها در تیمار i گروه کنترل نسبت به تیمار ii می شود (05/0 > p). درصد بلوغ تخمک در هر دو گروه آزمایش وکنترل در تیمار i نسبت به تیمار ii به طور معنی داری افزایش می یابد (05/0 > p). این نتایج بیان می دارد که افزودن پروژسترون به محیط کشت فولیکول ها دارای اثر مثبتی بر بلوغ آزمایشگاهی تخمک های جدا شدخ از تخمدان های پلی کیستیک می شود. کلید واژه : بلوغ آزمایشگاهی، سندرم تخمدان های پلی کیستیک، تستوسترون انانتات، پروژسترون و موش.