کیتوسان، مشتق دی¬استیله کیتین، به دلیل خواصی که داراست، در سال¬های اخیر به عنوان یکی از موضوعات تحقیقات علمی و صنعتی مورد توجه ویژه¬ای قرار گرفته است. کیتوسان در زمینه کاربردهای پزشکی، دارای خواص بیولوژیکی منحصربه¬فرد است که از آن جمله می¬توان به زیست¬سازگاری، زیست¬تخریب¬پذیری، قابلیت بندآوری خون، خاصیت ضدعفونی¬کننده و تسریع التیام زخم اشاره نمود؛ ولی علی¬رغم تمامی خواص بیولوژیکی ذکر شده، چسبندگی هیدروژل¬های بر پایه کیتوسان به بافت¬های بدن ضعیف می¬باشد. لذا هدف این مطالعه بهبود خواص زیست چسبندگی هیدروژل¬های بر پایه کیتوسان از طریق اصلاح شیمیایی آن است؛ به این منظور از طریق واکنش شیمیایی در حضور یک کربودی¬ایمید (edac)، اسید¬تیوگلایکولیک (tga) به صورت کووالانسی بر روی کیتوسان استخلاف گردید. در ادامه به منظور جداسازی مولکول¬های tga واکنش نداده و خالص کردن مزدوج کیتوسان- tga، مخلوط های واکنشی به کمک تیوب¬های دیالیز، 5 بار در مقابل محلول¬های مشخصی دیالیز شدند. با استفاده از معرف المان، مشخص گردید که بنابر غلظت¬های مختلف edac مصرفی معادل با 50 و 75 میلی¬مولار، به ترتیب 26/10 و 38/14 میکرومول از گروه¬های تیول بر روی کیتوسان استخلاف شده بود. از آنجائیکه با افزودن بازهای قوی (مانند naoh) به هیدروژل¬های بر پایه کیتوسان استخلاف شده، زنجیره¬های پلیمری تنها تا ph حدود 6 در سیستم پایدار بودند، از نمک بتاگلیسروفسفات(?-gp)، به عنوان یک نمک قلیایی ضعیف، جهت افزایش ph هیدروژل¬های تهیه شده استفاده شد و مشاهده گردید که نمک مذکور دارای نقش تعیین¬کننده¬ای در افزایش ph تا محدوده ph فیزیولوژیکی بدون القای رسوب ناگهانی و جدایی فازی در سیستم است. آزمون¬های کششی انجام گرفته با هیدروژل های تهیه شده بر روی بافت روده بزرگ موش (به عنوان بافت مخاطی مدل) افزایش دو برابری در حداکثر نیروی جدایش (mdf) را نشان داد. به علاوه، آزمون کشت سلولی صورت پذیرفته بر روی نمونه¬های هیدروژل حاکی از عدم سمیت و زیست¬سازگاری کامل نمونه¬ها بود. در نهایت عملکرد هیدروژل¬های تهیه شده در مدل¬های حیوانی مورد ارزیابی قرار گرفت. بنابر نتایج به دست آمده می¬توان هیدروژل¬های تهیه شده را به عنوان انواع جدیدی از هیدروژل¬های قابل تزریقی که دارای قابلیت تسریع روند بهبود و بازسازی زخم¬های مخاطی می¬باشند و همچنین به عنوان چسب¬های بیولوژیکی و یا سیستم¬های dds، پیشنهاد نمود.