در این پژوهش در پی آنیم که نظارت حقوقی بر عملکرد و برنامه سازی در صدا و سیما را با تاکید بر آسیب های اجتماعی در ایران مورد بحث و مداقه قرار دهیم. مسئله آسیب های اجتماعی از دیرباز در جامعه بشری مورد توجه اندیشمندان بوده است و دارای علل متعددی می باشد و از خصوصیات بارز آن فراگیر بودن و پویا بودن آن است، اما یک سری عوامل همواره موجب رشد صعودی و افزایش این آسیب ها می شوند، که یکی از آن ها رسانه است. امروزه جامعه شناسان و روان شناسان اجتماعی و متخصصان علوم ارتباطات با تحقیقات گسترده ای که درباره این مسئله داشتند رادیو و تلویزیون را یک ابزار بزرگ و قدرتمند در فرآیند شکل گیری و بسط فرهنگ و خرده فرهنگ های مختلف در سطح جامعه می دانند که گاه تاثیر آن از نهادهای آموزشی مثل مدرسه و دانشگاه نیز افزون تر است. وسایل ارتباطی از حیث ارائه نقش ها می توانند مانند چاقوی دولبه با دوکارکرد مثبت و منفی عمل کنند، از یک سو می توانند در تقویت هنجارهای مثبت، بالندگی افکار عمومی و ارتقای سطح فکری و فرهنگی جامعه موثر باشند و از سوی دیگر می توانند به رکود فرهنگی و انحطاط فکری جامعه دامن زنند. مسئله آسیب های رسانه ها با پیدایش شبکه های گسترده رادیویی و تلویزیونی در سطح جهان جلوه پررنگ تر یافته است و مورد بحث و مداقه اندیشمندان و صاحب نظران رسانه قرار گرفته است و اقدامات و تدابیر از سوی دولت ها چه در حوزه ملی یا بین المللی جهت کاهش این آسیب ها اتخاذ شده است که در قالب قانونگذاری، کنترل و نظارت و... متبلور شده است. دراین پژوهش قصد تفصیل این موضوع را داریم که به بررسی و تحلیل بعد خاصی از این آسیب ها یعنی آسیب اجتماعی رسانه های سمعی و بصری با تاکید بر تنها سازمان رادیویی و تلویزیونی کشور(صدا و سیما) بپردازیم. بنابراین تا آرمان های خود را از صدا و سیما بیان نکنیم نمی توانیم عملکرد صدا و سیما را به درستی نقد کنیم. امام خمینی در جمله ای کوتاه و ارزشمند، رسالت صدا و سیما را بدین صورت بیان کرده است که می فرماید: صدا و سیما باید دانشگاهی عمومی برای هدایت و تربیت باشد و رسانه ملی عنوانی است که در سال های اخیر مقام معظم رهبری برای صدا و سیما برگزیده اند. همین جملات رسالت اصلی صدا و سیما را مشخص می-کند. از سوی دیگر سازمان صدا و سیما از نهادهایی است که زیر نظر مقام معظم رهبری اداره می شود لذا به دلیل همین جایگاه حساس و تاثیرات فراوانی که بر فرهنگ، اجتماع و سیاست جامعه ما دارد، انتظارات از آن خیلی زیاد است. پس بدین دلیل عملکرد این سازمان برای بسیاری از دلسوزان که پتانسیل و ظرفیت های این نهاد را برای ترویج و تعمیق فرهنگ، اندیشه و گفتمان انقلاب اسلامی می-دانند، از جهاتی مورد انتقاد است. صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به عنوان بزرگترین رسانه ملی کشور و جایی که درحالت مطلوب بایستی بروندادهای آن را بر گرفته از فرهنگ مردمی ایران (که خود در دو مولفه کلان اسلامی و ایرانیت و همچنین فرهنگ انقلابی منشعب شده از انقلاب کبیر اسلامی، خلاصه می شود) قلمداد نمود پس از گذشت سه دهه از انقلاب اسلامی دارای آسیب ها و آفاتی شده است آسیب هایی که باعث گردیده، تولیدات این رسانه خود در جهت رشد و تشدید آسیب های اجتماعی ظاهر شوند.

این پژوهش به دنبال بررسی نقشی بود که ادبیات در وقوع انقلاب اسلامی ایران ایفا کرده است. در این رساله ما بر آن بودیم که ادبیات نیز به همراه دیگر نیروهای اجتماعی توانست در ایجاد موج انقلابی تعیین کننده باشد، که این مهم به وسیله ی ایجاد آمادگی روانی برای تغییر از طریق آگاهی ساختن مردم از مشکلات و نشان دادن مسیر و شیوه ی مبارزه و تحریک مردم به تغییر وضع موجود انجام شد. در این پژوهش تحلیل چهار رمان فارسی به عنوان سرآمدترین این نوع ادبیات و همچنین اشعار انقلابی شاعران در مراسم «ده شب گوته» و دیگر آثارشان با استفاده از روش جمع آوری اطلاعات از کتاب ها و مجلات و تحلیل آثار، صورت گرفت. این تحلیل و بررسی در چارچوب نظریه «ادبیات متعهد» از ژان پل سارتر و همچنین «رئالیسم» از گئورگ لوکاچ و در راستای فرض اصلی این پژوهش که ادبیات و نویسندگان و شاعران نیز علاوه بر روحانیون و احزاب، دانشجویان و دیگر گروههای فعال در بروز انقلاب 1357 ایران،در تلاش برای دگرگونی و ضرورت انقلاب در ایران نقش داشته اند انجام شده است. یافته ها نشان داد که ادبیات به عنوان پیش زمینه و فراهم آورنده ی آمادگی ذهنی مردم برای ایجاد تغییر اساسی در کشور در وقوع یکی از مهم ترین انقلابهای جهان نقشی اساسی ایفا کرده است.