چکیده : تداوم همزیستی اقوام در درون هر کشوری که دارای اقوام و اقلیتهای متعدد است نیازمند همبستگی ملی است. یکی از مواردی که این همبستگی را تهدید می کند قومیت گرایی است. قومیت گرایی احساس تعلق به یک قوم یا گروه قومی خاص و برتر دیدن خویش و احساس تضییع حقوق است که منجر به تلاش برای تمایز طلبی و حرکتهای گریز از مرکز می شود و همبستگی ملی در یک کشور را مورد تهدید قرار می دهد. در کشور ما ایران که دارای تنوعات قومی فراوانی است، قومی به نام کرد در مناطق غربی کشور وجود دارد که تاریخ آن شاهد جنبشهای قومی زیادی بوده است. این جنبشها حتی پس از انقلاب اسلامی نیز ادامه پیدا کرده است. از آشکارترین بازیگران عرصه ی فعالیتهای قومیت گرایانه و جنبشهای قومی، نخبگان قومی هستند. محققان معتقدند شکل گیری هویت قومی وناسیونالیسم قومی به عنوان یک ایدئولوژی، از بسیاری از جنبه ها ناشی از فعالیت های نخبگان قومی است. حال بر اساس این نظریه این سوال مطرح است که نخبگان قومی کردستان چه تاثیری بر قومیت گرایی کردهای ایران پس از انقلاب اسلامی داشته اند. سوالی که در این پژوهش به دنبال پاسخ گویی به آن بوده ایم. فرضیه تحقیق این است که قومیت گرایی کردهای ایران پس از انقلاب اسلامی ناشی از عملکرد نخبگان کرد است. برای اثبات فرضیه، نخبگان به دو دسته تقسیم شده اند : نخبگان سیاسی و نخبگان فکری. نخبگان سیاسی کردستان از طریق برپایی احزاب یا جریانات سیاسی به دو صورت بسیج مردم و ترغیب آنان به عدم مشارکت در نظام سیاسی بر قومیت گرایی کردها اثرگذار بوده اند. این در حالی است که توانایی های علمی و فردی آنان، هم بر احزاب و هم بر جنبه های فکری و عاطفی مردم نیز تاثیر گذار بوده است. منظور از نخبگان فکری، شاعران و نویسندگان یا اهل قلم هایی هستند که از طریق سرودن اشعار قومی یا پرداختن به تاریخ، زبان و ریشه نژادی کردها در کتابها و نشریات بر هویت قومی کردها تاثیر گذار بوده اند. هویت قومی که در راستای قومیت گرا کردن بیشتر کردها کارکرد داشته است.