با توجه به شرایط اقلیمی ایران، محدودیت منابع آبی، پایین بودن راندمان آبیاری در روش های سنتی از یک طرف، وجود عرصه ی توسعه زمین های آبی و نیاز روز افزون مواد غذایی کاربرد روش های آبیاری بارانی به عنوان یکی از موُثرترین راه های استفاده بهینه از منابع آب موجود را اجتناب ناپذیر می نماید. یکی از اجزاء لاینفک هر طرح آبیاری بارانی، به منظور اصلاح سیستم و مدیریت آن، بررسی و ارزیابی آن می باشد. در این تحقیق آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در شهرستان اهر واقع در شمال استان آذربایجان شرقی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. میانگین ضریب یکنواختی کریستین سن (cu)، یکنواختی توزیع (du)، راندمان پتانسیل در ربع پایین (pelq)، راندمان واقعی در ربع پایین اراضی (aelq)، به ترتیب برابر 68.83، 54.35، 47.38، 47.38 درصد بدست آمد. اکثر طرح ها دارای راندمان پایینی بوده و یکنواختی توزیع آب در آن ها کمتر از مقادیر توصیه شده می باشد. در نتیجه پدیده کم آبی در بیشتر نقاط مزرعه حاکم بوده، طوریکه در بعضی از طرح ها آثار کم آبیاری روی محصولات مزرعه مشاهده گردید. علت اساسی در پایین بودن راندمان سیستم ها، پایین بودن فشار کارکرد آبپاش ها به علت تعداد زیاد آبپاش های در حال کار می باشد.