شدت مغناطیدگی مواد در یک میدان مغناطیسی خارجی به وسیله ضریب تناسب عنوان خودپذیری مغناطیسی شناخته شده است کنترل می شود. در هنگام قرارگیری یک ماده در به h مغناطش (گشتاور مغناطیسی در واحد حجم) القا شده در ماده با میدان ،h میدان مغناطیسی رابطه دارد. در اکتشافات مغناطیسی، خودپذیری مغناطیسی به عنوان یکی از k= m/h صورت عوامل پایه ای است که می تواند باعث تعیین پراکندگی مکانی آن شود. در این پژوهش جهت بررسی ارتباط بین خودپذ یری مغناطیسی، سنگ شناسی و کانی شناسی کانسارهای آهن ایران مرکزی از داده های کانی شناسی و سنگ شناسی و لاگهای حفاری دو کانسار آهن چغارت و سورک استفاده شد. همچنین به کمک دستگاه خودپذیری سنج (کاپامتر) خودپذیری مغناطیسی نمونه های دستی برداشت شده و مغزه های حفاری انتخابی از این دو کانسار اندازه گیری گردید و سپس داده های به دست آمده مورد بررسی قرار گرفت و ارتباط بین خودپذیری مغناطیسی و درصد غنی شدگی مگنتیت feo و نسبت آهن کل به feo مورد بررسی قرار گرفت. پس از بررسی ها مشخص گردید خودپذیری مغناطیسی به طور مستقیم با درصد مگنتیت و نسبت آهن کل به feo و به طور معکوس با نسبت feo ارتباط دارد. به کمک روابط به دست آمده از نمودارهای feo رسم شده میتوان با اندازه گیری خودپذیری مغناطیسی پارامترهای دیگر را به آسانی و با تقریب بسیار خوبی به دست آورد. همچنین با اندازهگیری خودپذیری مغناطیسی بر روی مغزههای یکی از گمانههای کانسار سورک ارتباط این پارامتر با آلتراسیون و هوازدگی نیز مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که خودپذیری مغناطیسی با آلتراسیون و هوازدگی رابطه معکوس دارد.