افزایش جمعیت و رشد فعالیت های بشری در نواحی ساحلی به همراه پدیده های تغییر اقلیم و گرمایش جهانی، سبب پیشروی آب دریا به سمت آنها شده است. امروزه ضرورت پیش بینی صحیح میزان نفوذ شوری تحت سناریوهای محتمل آینده بیش از پیش آشکار شده است. در استفاده از رویکرد مرز مشترک (با فرض عدم اختلاط آب شور و شیرین)، عدم درنظرگیری نشت بین لایه ای، پیش بینی میزان نفوذ شوری را با خطا مواجه می سازد. از اینرو تمرکز این تحقیق بر درنظرگرفتن صحیح میزان این نشت می باشد. به این منظور، مدل عددی ای بر پایه رویکرد مرز مشترک توسعه داده شده و الگو های محتمل وقوع نشت بین لایه ای به آن اعمال شده است. نتایج مدل توسعه داده شده، با مشاهدات آزمایشگاهی و کد عددی seawat (با رویکرد جریان اختلاطی) مقایسه شده و بهترین الگوریتم نشت انتخاب شده است. در ادامه، سناریوهای مختلفی برای آبخوان لایه بندی در مقیاس واقعی و با اعمال چاه پمپاژ و افزایش تراز آب دریا تعریف شده و نقاط قوت و محدودیت های مدل توسعه داده شده آشکار شده است.