در این تحقیق نانوکامپوزیتهای پلی آنیلین در محیط آبی و غیر آبی در حضور پایدارکننده های متفاوت از قبیل هیدروکسی پروپیل سلولز، پلی وینیل الکل، سدیم دودسیل بنزن سولفونات تهیه شده است. پتاسیم یدات و آمونیوم پراکسی دی سولفات به عنوان اکسیدان استفاده شده اند. برای بررسی شکل شناختی، ساختمان شیمیایی و هدایت الکتریکی به ترتیب از میکروسکوپ الکترونی، طیف سنج ftir و هدایت سنج چهار نقطه ای استفاده شده است. نتایج نشان می دهد نوع پایدارکننده تاثیر به سزایی در شکل شناختی، هدایت الکتریکی، ساختمان شیمیایی و درصد تبدیل مونومر به پلیمر دارد. همچنین نوع حلال روی اندازه ذرات تاثیر به سزایی دارد. به علاوه شدت پیک ها در طیف ftir به نوع حلال و پایدارکننده بکار رفته بستگی دارد. بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می کند. مشاهده شد که با افزایش غلظت پایدارکننده ها اندازه ذرات کوچکتر شده و کروی تر می شوند و نیز میزان هدایت الکتریکی نانوکامپوزیت های تهیه شده نشان می دهد که در حضور پایدارکننده ها هدایت الکتریکی کاهش می یابد ولی در حضور پایدارکننده سدیم دو دسیل بنزن سولفونات در غلظت 3 گرم بر لیتر هدایت الکتریکی نانوکامپوزیت حاصل افزایش می یابد. نانوکامپوزیت های پلی آنیلین بدون حضور پایدارکننده های مختلف بالاترین میزان درصد تبدیل را دارا می باشند و در بین افزودنی های مختلف هیدروکسی پروپیل سلولز در غلظت ثابت دارای بالاترین درصد تبدیل است. اندازه متوسط ذرات نانوکامپوزیت های پلی آنیلین تهیه شده با نرم افزار (measurement) محاسبه شده است و مشاهده شد که اندازه ذرات با حضور مواد افزودنی کوچکتر می شود و نیز زمانی که از هیچ پایدارکننده ای استفاده نشد، اندازه متوسط ذرات در محیط آبی 150 نانومتر بدست آمد ولی با استفاده از پایدارکننده پلی وینیل الکل در غلظت های 3 و 9 گرم بر لیتر اندازه متوسط ذرات به ترتیب به 79 و 48 کاهش یافت. در بین پایدارکننده ها هیدروکسی پروپیل سلولز دارای کوچکترین اندازه ذرات می باشد.