ایمانویل کنت با اتخاذ رویکردی متفاوت در مطالعات انسان شنسی خود نقطه عطفی را در طول تاریخ فلسفه به وجود اورده است.او در این رویکرد نوین که ان را انسان شناسی پراگماتیکی می نامد برخلاف فیلسوفان پیش از خود که انسسان را بر اسااس ذات یا جوهر تعریف می کردند با توسل به روش تجربی و نیز مشاهده و توصیف اعمال انسان و نیز مشاهده آنها و همچنین نحوه تعامل او با محیط پیرامون خود و انسان های دیگر می توان به شناخت بهتری از انسان دست می یابد .البته از نظر او اعمال انسان در یک سطح نیستند بلکه اعمان انسان را در چهار سطح مختلف مورد بررسی قرار می دهد که این سطوح عباترتند از:حیوانی تنیکی ?پراگماتیکی? و اخلاقی.در پاسخ به این سوال که ایا ارتباطی بین این مطالعات و لسفه انتقادی کانت وجود دارد باد گفتکه این نحوه ارتباط از طریق حکم تاملی غایی که کانت ان را در نقد سوم خود مطرح کرده است به وجود می اید.