مفهوم تداخلسنجی نجومی توسط فیزو و مایکلسون در قرن نوزدهم ارائه شد. در حدود سالهای 1868 فیزو برای اولین بار استفاده از روش تداخل سنجی برای تعیین قطر زاویه ای ستارگان به کمک مشاهده ی فریز های تداخلی تولید شده از نور ستاره را پیشنهاد کرد. در سال 1890 مایکلسون مبانی ریاضی تداخل سنجی ستاره ای را توضیح داد و اولین اندازه گیری قطر زاویه ای ستارگان را انجام داد. اساس تداخل سنجی نوری در نجوم، ترکیب دو پرتوی یک ستاره، جمع شده توسط دو تلسکوپ (یا دو دهانه مصنوعی بر روی تلسکوپ) و تشکیل و بررسی فریزهای تداخلی است. با تغییر فاصله دو دهانه مصنوعی روی تلسکوپ، و توجه به تغییرات نمایانی این فریزهای تداخلی، قطر زاویه ای جرم سماوی را می توان بدست آورد. در این پژوهش به کمک این روش قطر زاویه ای قمرهای مشتری و سیاره مریخ و همچنین جدایی زاویه ای ستاره ی دوتایی 48 cassiopeiae به دست آمده است.