حسگری ناقص در سیستم های رادیوشناختی با روش های اشتراک طیف پوششی باعث ایجاد تصادف بین کاربران اولیه و ثانویه می شود که روی عملکرد هر دو شبکه اثر مخرب خواهد داشت. برای ارضاء کیفیت سرویس مورد نیاز در کاربران اولیه باید احتمال وقوع تصادف در حد معقولی نگه داشته شود. تصادف باعث افزایش خطا در سرویس های ثانویه نیز می شود. حال اگر سرویس ثانویه نیاز به احتمال خطای پایین تری نسبت به آن چیزی که سرویس اولیه تحمیل کرده است داشته باشد، تکلیف چیست؟ از دید کاربران ثانویه یک راه حل بهره گیری از روش های کدگذاری کانال است. هزینه این روش کاهش نرخ موثر ارسال اطلاعات است. روش دوم افزایش زمان حسگری به منظور افزایش دقت حسگری طیف است. هزینه این روش کاهش طول زمان ارسال اطلاعات در یک قابک اطلاعات است که منجر به کاهش نرخ موثر ارسال اطلاعات می شود. در این پایان نامه به مقایسه این دو روش می پردازیم و نشان می دهیم در صورت طراحی مناسب، کدهای ldpc نرخ سازگار علاوه بر عملکرد بهتر از نظر نرخ موثر ارسال، بهبود قابل ملاحظه ای در نرخ خطای بیت ارائه خواهند داد. هنگام وقوع تصادف، یک کانال جدید به نام کانال رادیوشناختی معرفی می شود که علاوه بر نویز گوسی و محوشدگی، اثر تصادف به عنوان پاک شدگی سلسله وار در نظر گرفته می شود. برای چنین کانالی کدهای ldpc طراحی می شود و نشان داده می شود که عملکرد این کدها نسبت به کدهای از قبل طراحی شده برای کانال گوسی بهبود خواهد یافت. در ادامه کد طراحی شده به عنوان کد مادر در کدهای ldpc نرخ سازگار مورد استفاده قرار می گیرد.