مقدمه و هدف: یکی از روش های نوین و جذاب برای مشکلات نوجوانان مثل خودکارآمدی، فیلم درمانی است که شکل پیشرفته و معاصر کتاب درمانی می باشد و تاکنون مورد مطالعه تجربی قرار نگرفته است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی فیلم درمانی گروهی بر افزایش خودکارآمدی نوجوانان پسر 19-18 ساله شهر مشهد صورت گرفت. روش تحقیق، شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان پسر 19-18 شاله پسر در دانشگاه های شهر مشهد است که در پرسشنامه خودکارآمدی نوجوان کنلی، حائز میزان پایین خودکارآمدی بودند. نمونه آماری شامل انتخاب 30 نفر از آنها به روش نمونه گیری هدفمند و گمارش تصادفی در دو گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) بود. ابزارهای پژوهش شامل فیلم سینمایی"دونده"، پرسشنامه ی خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان کنلی بود. میزان خودکارآمدی اجتماعی در پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری چهار هفته بعد از اتمام مداخله، همزمان در هر دو گروه از طریق این پرسشنامه اندازه گیری شد. مداخله دریافتی گروه آزمایش شامل هشت جلسه (دوبار در هفته) 90 دقیقه ای بود. این مداخله عبارت بود از یک جلسه مشاهده فیلم "دونده" و سپس بحث و گفتگوی گروهی در مورد افکار، احساسات و تجارب شخصی خود، در موازات تجارب حاصل از مشاهده فیلم و شخصیت داستان بود. گروه کنترل، هیچ مداخله ای دریافت نکرد. یافته های این پژوهش با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل واریانس آمیخته نشان داد که فیلم درمانی گروهی بر افزایش معنادار (001/0p<) میزان خودکارآمدی و خرده مقیاس های آن (قاطعیت اجتماعی، عملکرد اجتماعی، شرکت در گروه ها، دوستی و صمیمیت و کمک گرفتن) موثر بوده است. بحث: به نظر می رسد که تماشای هدایت شده و آگاهانه فیلم و سپس انجام بحث گروهی پس از آن، روش مفیدی بر افزایش خودکارآمدی بوده است؛ این تأثیر می تواند با فراهم آوردن فرصتی برای بینش، الگوگیری برای مهارت ها، شناخت توانایی ها، تخلیه هیجانی، تسهیل پردازش شناختی و تسریع یادگیری در شرکت کنندگان بدست آمده باشد.