هدف از این پژوهش که به روش کتابخانه ای اجرا شده بررسی مفهوم رنگ در نگار گری ایرانی و تاثیر حکمت و عرفان اسلامی بر آن و همچنین رابطه هنرمند با آفاق تفکر اسلامی می باشد. نگارنده به این مسئله می پردازد که نگارگری ایرانی آئینه ای است از قلب هنرمند مسلمانی که در پرتو الهام ربانی به انکشاف حقیقت دست پیدا کرده و نور جهان الهی بی حجاب در افق چشم دلش درخشیده است بنابراین تقلید صرف از دار محسوسات را رها کرده و دل به عالمی می سپارد که در زبان اهل حکمت به عالم مثال و خیال معروف است. عالمی سراسر نور که اهل تصوف در مسیر قرب نورالانوار از آن به عنوان عالم انوار رنگین یاد کرده اند و هر نور رنگین آن راهنمای مسیر سلوک، پس نگار گر صوفی که به عالم مثال و خیال راه پیدا کرده و به نوعی آگاهی معنوی حاصل از کشف و شهود وی می باشد رسیده است بدون در نظر گرفتن سلیقه شخصی است دست به انتخاب رنگ ها می زند، وی به منظور جاودانی کردن نگاره هایش تقلید از حقیقت و نمونه های ازلی را انتخاب کرده است چرا که حقیقت گم شدنی نیست و همیشگی است.با این حال تا زمانی که وی با ابزارهای مادی سرو کار دارد صورتهای خیالی وی نمی تواند از این ابزارها رها شود و حقیقت مثالی را آنگونه که شایسته است به بند تصویر کشد. مگر آنکه خود را از این ابزارها رها سازد و قدم در راه عرفان گذارد به این معنی که هنر جسم و تن عرفان و عرفان روح و جان هنر گردد