کشورهای در حال توسعه با چالش بسیار مهمی در زمینه مد پوشاک روبرو هستند. حجم عظیمی از منابع اقتصادی آنها صرف رفتار فرهنگی مردم طبقه متوسط برای دستیابی به محصولات برندهای گوناگون به ویژه سیستم های مد شتابان می گردد. در مقابل، این کشورها توانی برای مقابله با این پدیده یا رقابت با آن از طریق تولید انبوه صنعتی را ندارند. پایان نامه حاضر، به بررسی شیوه هایی می پردازد که توسط آن بتوان مصرف کننده را در جهت مداخله و شکل دهی به محصول، مطابق نیازهای شخصی خود، وارد فرآیند طراحی و تولید نمود و از این طریق، شیوه ای جدید را برای طراحی در زمینه پوشاک در کشورهای درحال توسعه که فاقد بنیانهای صنعتی و اصول تولیدی کشورهای پیشرفته و ناتوان از رقابت با شرایط اقتصادی و اجتماعی آنها هستند، به وجود آورد. به این دلیل، ضمن بررسی این موضوع در بستری تاریخی، زمینه های چگونگی مشارکت این کشورها و مصرف کنندگان آنها در پدیده مد مورد کنکاش قرار گرفته و راهکارهایی در زمینه استراتژیهای طراحی مد در این کشورها ارایه شده است. نتایج بررسی نشان می دهد که پای گذاردن به عرصه جهانی شدن و عصر فراصنعتی، این کشورها را قادر خواهد ساخت تا بدون نیاز به زیرساختهای صنعتی و با اتکا به صنایع بومی، حمایت از کارگاه های کوچک و خلاق، به برنامه ریزی سیستم های تولیدی بپردازند و رویکردهای طراحی مشارکتی و تداخل مصرف کننده در طراحی و تولید محصول و افزایش اطلاع او، توانایی آن را دارد که به نوعی سبک طراحی و مد آرام بدل گردد که در آن طراح بعنوان مددکار و تسهیل کننده طراحی در فرآیند وارد می شود.