"خودپنداری" لفظ جدیدی است که در سال 1977 توسط سرژ دوبروسکی برای ارائه کردن رمانش "پسر" به وجود آمد. این عبارت از پیشوند "اتو" به معنای "خود" و "داستان تخیلی" تشکیل یافته است. دوبروسکی رمان نویس، استاد دانشگاه و منتقد ادبی است که تعریفی اینچنین از این اصطلاح جدید دارد : "خودپنداری داستان تخیلی از رخدادها و اعمال کاملا واقعی است". او به جای کلمه ی اتوبیوگرافی از واژه ی "خودپنداری" برای رمانهایش استفاده می کند. در این رساله قصد داریم موضوع" خود پنداری" را در اثر "رمانسک" آلن رب گری یه مطالعه کنیم. به نظر می رسد که آلن رب گری یه به صحنه ی تخیل نیاز دارد تا بتواند خود را به نمایش بگذارد. اثر "رمانسک" او شامل سه اثر است : "خاطراتی که برمی گردند"، "آنژلیک یا مسحور شدن" و "آخرین روزهای کورنت". به عقیده ی رب گری یه نویسنده، راوی و شخصیت اصلی داستان در هم می آمیزند. به نظر وی " خود پنداری" زندگی واقعی را به تخیل متصل می کند و اینجاست که تخیل در محتوای خاطرات تاثیر می گذارد. رب گری یه معتقد است که تخیل واقعیت است و حتی شاید واقعی تر از واقعیت عینی باشد. نویسندگان این مقوله ی متنی از طریق نمایش فردیت خود و با حذف فاصله ای که نویسنده را از خواننده جدا می کند، تماسی با خواننده برقرار می کنند و این مورد به عنوان هدف اصلی آنها قرار می گیرد. به علاوه آثار مرتبط با موضوع" خود پنداری" مثل یک اتوبیوگرافی نوشته می شوند و مثل یک رمان خوانده می شوند. بنابراین، می توان گفت که "خود پنداری" قبل از هر چیز شکل مدرن و امروزی اتوبیوگرافی در عصر شک و بدگمانی است.