سیالهای مورد استفاده در سیستمهای خنککاری خود هادیهای ضعیفی برای گرما میباشند. این خاصیت ذاتی سیالها باعث ایجاد این ایده میشود که با ایجاد یک سیال با رسانایی گرمایی بهتر می توان از بسیاری از تلفات گرمایی موجودجلوگیری کرد. تحقیقات انجام گرفته در زمینه نانوسیالها دلالت بر افزایش شدید ضریب انتقال حرارت دارد. در چنین شرایطی ایده استفاده از نانوسیالها در سیستمهایی با شار حرارتی بسیار زیاد دور از ذهن نیست. از جمله سیستم های خنککاری در فضاهایی با شار حرارتی بسیار زیاد میتوان به استفاده از انواع جتهای سیال اشاره کرد. جتهای سیال بعنوان وسیلهای موثر در انتقال حرارتهایی با شدت و حرارت بالا در صنعت ایفای نقش میکنند. ضخامت لایه مرزی هیدرودینامیکی و حرارتی در ناحیه سکون جت از مرتبه دهها میکرومتر میباشد. در نتیجه ضریب انتقال حرارت خیلی بزرگی در ناحیه سکون بوجود میآید. ضریب انتقال حرارت بالای جتهای سیال، آنها را به یک انتخاب خوب برای موقعیتهایی با شار حرارتی بسیار زیاد تبدیل کرده است. در این پایاننامه به بررسی تجربی ضریب انتقال حرارت جت صفحه ای نانوسیال اکسید آلومینوم آب برای درصدهای وزنی 0.02، 0.05، 0.1 و 0.15 پرداخته می شود. بعد از تایید نتایج بدست آمده برای سیال آب به مقایسه و بررسی تاثیر نانوذرات در افزایش ضریب انتقال حرارت جت صفحه ای پرداخته شده است. نتایج حاکی از آنست که بیشترین درصد افزایش ضریب انتقال حرارت محلی و متوسط برای نانوسیال با درصد وزنی 0.1 بوده و برابر 32 و 22 درصد می باشد. مشخص شده است که ضریب انتقال حرارت نانوسیال بخصوص در ناحیه سکون میباشد. این بدین دلیل است که مکانیزم موثر در انتقال حرارت در این ناحیه هدایت بوده و وجود نانوسیالات باعث افزایش هدایت در سیال پایه میگردد. ضریب انتقال حرارت با افزایش درصد نانوسیال افزایش یافت. همچنین در این پایاننامه تاثیر مواد فعال کننده سطح در افزایش انتقال حرارت نانوسیالات نیز بررسی شده است که نتیجه بیانگر تاثیر مثبت این مواد می باشد.