چکیده: إعراب همان تطبیق قواعد مسلم نحوی با متون برجسته زبان و ادبیات عرب است که در نتیجه باعث شناخت وجوه مختلف معنای وظیفی یک لفظ در جمله می شود. پرداختن به إعراب در قرآن و احادیث در بهره گیری درست از مفاهیم والا و مضامین عالی این دو منبع پرفیض نقش اساسی دارد؛ زیرا بدون توجه به آن درک صحیح نصوص و متون ادبی میسر نیست و هرگونه خطای إعرابی ممکن است به فهم نادرست سخن منتهی شود به گونه ای که از مقصود گوینده و نویسنده کاملاً بدور باشد. در این پژوهش خطبه های152 تا160 نهج البلاغه از جهت إعراب و بلاغت، مورد بررسی و کاوش قرار گرفته است و در کنار پرداختن به این دو موضوع که از شاخصه های مهم در فهم صحیح یـک متن هستند، میزان اثر گذاری این دو مهم (وجوه إعرابی وتحلیل و بلاغی) در فهم مراد امیرالمومنین7 مورد بررسی قرار داده شده است. به این نحو که در بخش إعراب، نقش دستوری مفردات و جملات مورد بررسی قرار گرفته, نیز اختلافات نحوی در حد و حوصل? این پایان نامه استخراج شده است؛ سپس در بخش بلاغت، با مدّ نظر قرار دادن آموزه های سه حوز? معانی، بیان و بدیع، نکات و بررسی های لازم در هر یـک از این حوزه ها در خطبه های فوق الذکر بیان گردیده و موارد اختلافی آن بررسی شده است.