گردشگری روستایی به عنوان یکی از اشکال مهم گردشگری، به منظور بازدید و سیاحت، در نواحی روستایی پایه گذاری شد. این نوع گردشگری با توسعه شهرنشینی، بهبود سیستم حمل و نقل و ارتباطات، در حال گسترش است و می تواند نقش مهمی در متنوع سازی اقتصاد محلی، ایجاد اشتغال و نهایتاً بستر سازی برای توسعه پایدار روستایی را فراهم کند. بنابراین برای بهره مندی از مزایای گردشگری روستایی، قدم اول این است که زمینه های ایجاد این صنعت فراهم شود. پژوهش حاضر ظرفیت ها و محدودیت های صنعت توریسم در نواحی روستایی بخش بسطام، را از دیدگاه گردشگران و خانوارها نشان می دهد. روش استفاده شده در این پژوهش توصیفی_تحلیلی است و جامعه آماری آن شامل 10 روستای هدف گردشگری بخش بسطام می باشد. به منظور جمع آوری اطلاعات از روش اسنادی و میدانی استفاده شده است. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده انجام شد و با ارزیابی فرمول حجم نمونه کوکران، تعداد 100 مورد پرسشنامه بین گردشگران و 190 مورد نیز بین خانوارها توزیع شد. آزمون فرضیات پژوهش نیز به روش تجزیه و تحلیل پرسشنامه و آزمون t مستقل و 2x صورت گرفته است. نتایج حاصل شده از این تحقیق نشان می دهد که از نظر خانوارها و گردشگران، محدوده ی مورد مطالعه از جاذبه های گردشگری طبیعی و انسانی بالایی برخوردار است که در صورت معرفی و فراهم نمودن امکانات رفاهی، خدماتی و اقامتگاهی مناسب می تواند به یکی از کانون های مهم گردشگری در سطح منطقه مبدل گردد. از دیدگاه افراد مورد مطالعه نقش ظرفیت های طبیعی با میانگین وزنی 11/4 نسبت به ظرفیت های تاریخی و فرهنگی در پذیرش گردشگران موثرتر است که در مقایسه از طریق آزمون t سطح معناداری آن تایید شد. همچنین در مورد محدودیت های صنعت گردشگری در نواحی روستایی بخش بسطام، وضعیت نامناسب امکانات زیربنایی و خدمات رفاهی با میانگین وزنی 61/3 وزن بیشتری نسبت به محدودیت-های فرهنگی وزن بیشتری به خود اختصاص داده است که سطح معناداری این فرض نیز از طریق آزمون t تأیید شد.. بنابراین با توجه به نتایج حاصل شده تقویت ظرفیت ها و رفع محدودیت ها با هدف دستیابی به توسعه صنعت توریسم و رضایت گردشگران ضروری به نظر می رسد.