امروزه مکان یابی گره های متحرک با استفاده از شبکه های حسگر بی سیم، به موضوعی بسیار مهم تبدیل شده است. به طوری که زمینه تحقیقات بسیاری از محققین را به خود اختصاص داده است. بکارگیری این شبکه در یک محیط بیمارستانی، منجر به یافتن مکان فرد با خطای کمتر شده و این به معنای ارائه هرچه سریع تر خدمات پزشکی به وی خواهد بود. بنابراین ارائه راه کارهایی به منظور کاهش خطا بسیار لازم و ضروری بنظر می رسد. در این پژوهش براساس قدرت سیگنال دریافتی و بکارگیری دو حسگر برروی بازوان بیمار، مکان وی را بدست می آوریم. بدین منظور از روش های چان، حداقل مربعات و کمینه-بیشینه برای یافتن موقعیت بیمار استفاده می نماییم. در فضای آزمایش یک مسیر تصادفی که نشان دهنده مسیر طی شده توسط نقطه مرجع بیمار می باشد را در نظر می گیریم. به منظور یافتن موقعیت هر حسگر در هر لحظه، محور بدن با هر یک از حسگرها یک زاویه تصادفی ایجاد می کند که این زاویه در بازه [0,2?]در نظر گرفته می شود. سپس بر اساس روابط ریاضی، موقعیت هر حسگر را بدست می آوریم. بر روی نقاط بدست آمده از هر حسگر، روش های مکان یابی را اعمال نموده و داده های بدست آمده از هر روش را از فیلتر کالمن عبور می دهیم. و خطای مکان یابی حاصل از هر روش را مورد بررسی قرار خواهیم داد. در به کارگیری دو حسگر برروی بدن بیمار با دو فرضیه روبه رو خواهیم بود. یکی استفاده از داده های هر دو حسگر در تخمین مکان نقطه مرجع بدن بیمار و دیگری استفاده از حسگر برتر و تخمین موقعیت حسگری که قدرت سیگنال دریافتی بالاتری را گزارش می نماید. خطای مکان یابی در صورت استفاده از فیلتر کالمن و حسگر برتر، نسبت به حالتی که تنها روش های مکان یابی چان، حداقل مربعات و کمینه-بیشینه را اعمال نماییم، به طور متوسط 10، 15 و 24 درصد کاهش می یابد. کاهش خطا با درنظرگرفتن مرکز ثقل بدن بیمار و فیلتر کالمن، نسبت به خطای مکان یابی روش های فوق الذکر 12، 18 و 29 درصد می باشد.