آسفالت ماده ای ترکیبی است که از مخلوط کردن شن و ماسه و قیر ساخته می شود و در ساخت جاده، باند فرودگاه و ... به کار می رود. یک جاده تازه ساخت در اوایل دارای خواص فیزیکی و مکانیکی عالی است، اما به مرور زمان این خواص را از دست می دهد. علاوه بر اثرات دمایی که باعث خرابی آسفالت می شوند، افزایش بار ترافیک و فشار زیاد وسایل نقلیه نیز عامل خرابی زودرس آسفالت می باشند. شکلهای اصلی خرابی آسفالت شامل شیارشدگی(rutting)، ترکهای خستگی (fatigue) ، ترکهای ناشی از دمای پایین و عریان شدگی(stripping) می باشد. محدودیت های آسفالت معمولی باعث گردیده که در زمینه اصلاح رفتار و در نتیجه اصلاح عملکرد مخطوطهای آسفالتی گامهایی برداشته شود. در این زمینه روش های مختلف بررسی شده و طیف گسترده ای از مواد اصلاح کننده و افزودنی مانند گوگرد، خرده لاستیک، انواع پلیمرها، الیاف و برخی مواد شیمیایی به منظور اصلاح خواص قیر در جهت بهبود عملکرد مخلوطهای آسفالتی برای مقاصد و انتظارات مورد نظر، مورد استفاده قرار گرفته است. اصلاح پلیمری راه حلی را برای بهبود خرابی های آسفالت ارئه می کند. در این پروژه، اثر افزودن پلی پروپیلن و اتیلن پروپیلن دی ان مونومر (epdm) بر قیر و آسفالت تهیه شده از آن بررسی شده است. برای این منظور نمونه های 1، 2، 3، 4 درصد از پلی پروپیلن و همچنین 2، 4، 6، 8 درصد از epdm بعنوان اصلاح کننده قیر و آسفالت تهیه و خواص فیزیکی و شیمیایی آنها مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد، استفاده از این پلیمرها باعث کاهش درجه نفوذ (39%=epdm و 49%=pp) و افزایش دمای نرمی (34%=epdm و 35%=pp) در قیر و کاهش شیارشدگی در مخلوطهای آسفالتی می شود. همچنین تاثیر مثبتی در بهبود استحکام مارشال نمونه های آسفالتی (39%=epdm و 37%=pp) داشته بطوریکه نسبت مارشال بعنوان شاخص شیارشدگی افزایش قابل توجهی (31%=epdm و 50%=pp) نشان می دهد. در آزمایش کشش غیر مستقیم (tsr) نمونه های آسفالتی، که بمنظور بررسی مقاومت به عریان شدگی آسفالت اصلاح شده انجام گرفت، شاخص tsr نسبت به قیر پایه افزایش ( 35%=epdm و 8%=pp) نسبتا خوبی را نشان می دهد.